1 μήνας από την εκλογική νίκη της 25ης Γενάρη, η στάση των Γερμανών, η παρέμβαση της κοινωνίας και το μεγάλο ερώτημα .

1 μήνας από την εκλογική νίκη της 25ης Γενάρη, η στάση των Γερμανών, η παρέμβαση της κοινωνίας και το μεγάλο ερώτημα .

Να είμαστε λυπημένοι ή να χαιρόμαστε ή τελικά να μείνουμε ανέκφραστοι και άπραγοι ; ένα μήνα από την πολιτική αλλαγή που επήλθε στην χώρα μας.

Το παραπάνω ερώτημα, απάντα … στα ερωτήματα ,αν υπάρχει προδοσία, οπισθοχώρηση, υποταγή, αν αντί για να σκίσουν τα μνημόνια έσκισαν το προεκλογικό πρόγραμμα και τόσα άλλα μελαγχολικά που έχουν εγκατασταθεί στο  μυαλό και στην ψυχή των Αριστερών και βρίσκονται στα χείλη φιλομνημονιακών ως  χαιρέκακο πείραγμα.

Αλλά προτού πάμε σε αυτό, ας δούμε κάποια που μάλλον δίνουν την απάντηση:

1 μήνας από την εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ

Η κυβέρνηση σε  ένα  μήνα στην εξουσία, κατάφερε κατ’ αρχάς   να ξεφύγει από τα ασφυκτικά περιθώρια του διμήνου που της κληροδότησαν οι προκάτοχοί της και να πάρει τετράμηνη ανάσα, για να ξεδιπλώσει το δικό της πρόγραμμα.

Ένα πρόγραμμα το οποίο φιλοδοξεί να ξεφύγει από τις πολιτικές της αποπνικτικής λιτότητας που έως τώρα εφαρμόζονταν και να δώσει, σε προοπτική χρόνου, τη δυνατότητα να αναπνεύσουν οικονομικά οι Έλληνες πολίτες.

Η  «λίστα Βαρουφάκη» που εγκρίθηκε από το Eurogroup είναι απλά μια εκεχειρία – μια «κατάπαυση του πυρός και όχι μια συμφωνία ειρήνης», όπως είπε στο Bloomberg, διότι εάν ήταν «ήττα» η Κριστίν Λαγκάρντ δεν θα διαμαρτυρόταν για την απουσία δεσμεύσεων επί «ήδη συμφωνημένων πολιτικών» και η γερμανική Die Zeit δεν θα έγραφε ότι «ο Τσίπρας έδωσε τέλος στην ταπείνωση»

Αλλά αυτή είναι μόνον η αρχή.

 Ο Αλέξης Τσίπρας και η κυβέρνησή του καλούνται να αποδείξουν έως το τέλος Απριλίου ότι είναι σε θέση, χωρίς νέα υφεσιακά μέτρα, να βγάλουν τη χώρα από το τέλμα της τελευταίας πενταετίας. Να αποδείξουν ότι το «πρώτη φορά αριστερά» δεν αποτελούσε απλώς ένα -πετυχημένο επικοινωνιακά- προεκλογικό σύνθημα, αλλά τη δέσμευση για τη στροφή της χώρας σε άλλη κατεύθυνση.

Τα περιθώρια είναι στενά, οι προσδοκίες του κόσμου που ψήφισε τον ΣΥΡΙΖΑ πολύ μεγάλες. Ο πρωθυπουργός φαίνεται να το γνωρίζει, εξ ου και η αποστροφή στο διάγγελμά του περί νίκης σε «μια μάχη, αλλά όχι στον πόλεμο». Ταυτόχρονα όμως έχει κι ένα άλλο καθήκον. Να κατευνάσει τις αντιδράσεις στο εσωτερικό του κόμματός, βρίσκοντας τις λεπτές ισορροπίες που απαιτούν οι στιγμές.

Η προεκλογική δέσμευσή του ήταν η παραμονή της χώρας στην ευρωζώνη.

Ας ακούσει και ας συζητήσει τις επικρίσεις που δέχεται.

Αυτό αφορά και την πλευρά των εχόντων το δικαίωμα της διαφωνίας. Η μη υποστήριξη της κυβέρνησης, η αφωνία και η μη ενημέρωση της κοινωνίας, η αδρανοποίηση των κομματικών οργάνων και οι παρασυνάξεις (παλιά τις λέγαμε φράξιες ),δείχνει εκτός από μη επαρκή κατανόηση της πραγματικότητας, την ανεπάρκεια και στρεβλό αριστερισμό που τους διακατέχει, δείχνει επίσης και την ανεπάρκεια των δεσμών τους με την κοινωνία και το τι θέλει και τι μπορεί να κάνει η κοινωνία… Αλλά αυτό είναι μια άλλη κουβέντα.. 

Η στάση των Γερμανών.

Η γερμανική ελίτ και τα συμφέροντα που εκπροσωπεί δεν έχουν μόνο ιδεολογικά-πολιτικά αλλά και ηθικά, «ψυχολογικού» τύπου, προβλήματα. «Επένδυσαν» πολύ σοβαρά στην περίπτωση του ελληνικού «πειραματόζωου». Επί πέντε χρόνια εφάρμοσαν προγράμματα στοχευμένης εξόντωσης της κοινωνίας, διάλυσης των κοινωνικών θεσμών, αποδιοργάνωσης της παραγωγικής δομής. Επιδίωξαν να εξευτελίσουν, να απαξιώσουν, να ενοχοποιήσουν έναν ολόκληρο λαό, να του προσάψουν το «αμάρτημα» του χρέους, της σπατάλης, της τεμπελιάς.

Δεν σταμάτησαν όμως ούτε εκεί. Χειραγώγησαν και «εργαλειοποίησαν» τα δύο κόμματα της διακυβέρνησης, ευτέλισαν το Κοινοβούλιο, καθιέρωσαν το παρα-Σύνταγμα των Μνημονίων, εγκατέστησαν τους τοπάρχες και επιτηρητές τους σε κάθε θεσμό της διοίκησης και του κράτους…

Κι όμως το «πειραματόζωο» άντεξε. Δεν υποτάχθηκε ούτε ηθικά, ούτε ιδεολογικά, ούτε πολιτικά. Βγήκε από το «εργαστήριο» στις 25 Ιανουαρίου και ζητά το δίκιο του, διεκδικεί την επιβίωσή του… Αυτό δεν το περίμενε ποτέ η γερμανική εξουσιαστική ελίτ… Νόμιζε ότι οι εκβιασμοί και οι απειλές της θα απέτρεπαν κάθε αντίσταση, θα ισοπέδωναν το φρόνημα, την αξιοπρέπεια, τον αυτοσεβασμό του ελληνικού λαού.

Για πρώτη φορά εδώ και χρόνια η «δεδομένη» κυριαρχία του, την αυταρχικού τύπου εξουσία που ασκεί η γερμανική ελίτ αμφισβητείται  και ένα ευρύτερο πολιτικό και ιδεολογικό ρήγμα δημιουργείται μεταξύ των ευρωπαϊκών κοινωνιών και της γερμανικής πολιτικοοικονομικής πράγμα που αποτελεί μια εξέλιξη ιστορικού χαρακτήρα, μια μη αναστρέψιμη προοπτική.

Η γερμανική ελίτ δεν θέλει τη συνέχιση των Μνημονίων απλώς και μόνο για οικονομικούς λόγους, για να προστατευθούν, δήθεν, οι Γερμανοί φορολογούμενοι. Δεν μπορεί στην πραγματικότητα να ανεχθεί την πολιτική της αποτυχία, την πολιτική της ήττας. Γι' αυτό και συνεχίζει να απειλεί με την εκδίωξη της Ελλάδας από την Ευρωζώνη γνωρίζοντας πολύ καλά ότι αυτό θα οδηγούσε σε μείζονα ευρωπαϊκή και παγκόσμια κρίση.

Αυτό το γνωρίζει πολύ καλά η γερμανική ελίτ… Γι' αυτό και θέλει να ακυρώσει πολίτικα την Ελλάδα και την κυβέρνηση της, να αποτρέψει την εξάπλωση της δομικής αμφισβήτησης της γερμανικής εξουσιαστικής δομής σε πανευρωπαϊκό επίπεδο.

Συγκρότηση εσωτερικού μετώπου

Είναι προφανές ότι το πολιτικό κεφάλαιο της ελληνικής κυβέρνησης συγκροτείται από τη συμπαράταξη και την κινητοποίηση του ελληνικού λαού.

Γι' αυτό και η κυβέρνηση θέλει να διαμορφώσει σε θεσμικό-δημοκρατικό επίπεδο τη νέα αυτή συγκροτούμενη κοινωνική συμμαχία με την κατάθεση και ψήφιση των πρώτων νομοσχεδίων που αποβλέπουν στην άμεση ανακούφιση των κοινωνικών ομάδων και των πολιτών που βρίσκονται στο επίκεντρο της ανθρωπιστικής κρίσης.

Η συγκρότηση ενός αρραγούς εσωτερικού μετώπου σε πολιτικό και κοινωνικό επίπεδο αποτελεί βασική προϋπόθεση για την έκβαση αυτής της κρίσιμης αναμέτρησης.

Η διεύρυνση και συμπόρευση, σε κοινωνικό επίπεδο, των αστικών - μεσαίων στρωμάτων, που καταρρέουν από τις μνημονιακές πολιτικές, με τα κοινωνικοοικονομικά στρώματα, που βρίσκονται στα όρια της επιβίωσης και της καταστροφής είναι όρος και προϋπόθεση επιτυχίας της νέας κυβέρνησης

 Σ' αυτή την προοπτική, τόσο ο Αντ. Σαμαράς όσο και το «σκληρό» μνημονικό στρατόπεδο βρίσκονται απομονωμένοι και έκθετοι στη συνείδηση των πολιτών.

Οι εντολοδόχοι των Μνημονίων, δεν έπαψαν ποτέ να διαδραματίζουν τον ρόλο της 5ης Φάλαγγας. Ο Αντ. Σαμαράς και το ακροδεξιό μόρφωμα που εκπροσωπεί, το νεοφιλελεύθερο-μνημονιακό σύμφυρμα του Ποταμιού και το βενιζελικό κατάλοιπο του ΠΑΣΟΚ δεν σταμάτησαν ποτέ να υπονομεύουν τις προσπάθειες του ελληνικού λαού και της κυβέρνησης στον κρίσιμο αγώνα που διεξάγουν.

Όσο για τα μνημονιακά-προπαγανδιστικά ΜΜΕ, αυτά κατ' επίφασιν προβάλλουν τις κυβερνητικές πολιτικές, όμως στην πράξη αποτελούν φερέφωνα και κύμβαλα αναπαραγωγής της κινδυνολογίας και των γερμανικών εκβιασμών, ιδιαίτερα μάλιστα με τους υπότιτλους που «συμπυκνώνουν» τα σχετικά ρεπορτάζ. Η διαπλοκή δίνει μια μάχη οπισθοφυλακών επιδιώκοντας κι αυτή να απομειώσει και να ακυρώσει την πολιτική ηγεμονία της κυβέρνησης και να ανατροφοδοτήσει τα σενάρια του τρόμου.

Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι τόσο σε πολιτικοϊδεολογικό όσο και σε κοινωνικό και σε θεσμικό επίπεδο επιχειρείται μια ιστορικού χαρακτήρα τομή και ρήξη με την καταστροφική μνημονιακή περίοδο. Η τομή αυτή όμως θα προχωρήσει και θα ολοκληρωθεί μόνο μέσα από τη δυναμική παρουσία και παρέμβαση της κοινωνίας, από την απόφαση του καθενός από εμάς να σταθούμε όρθιοι, ανυποχώρητοι, μέχρι την τελική δικαίωση.        

Και η απάντηση στο αρχικό ερώτημα.

Και στο ερώτημα Να είμαστε λυπημένοι ή να χαιρόμαστε ή τελικά να μείνουμε ανέκφραστοι και άπραγοι ;

Το έχω γράψει και το ξαναγράφω πάλι:

Την συμφωνία αυτή να την βλέπουμε ως αρχή και όχι ως τέλος. Το μνημόνιο ακυρώθηκε, η δανειακή συνεχίζεται(αυτό άλλωστε δεν θέλαμε).Σε αυτήν την φάση χρειάζεται συσπείρωση, αγώνας και μαχητική διεκδίκηση πιο προωθημένων αλλαγών που να ανεβάζει την συνειδητότητα της κοινωνίας και να ανεβάζει τον πήχη των αιτημάτων προς την κυβέρνηση και της κυβέρνησης προς τους ¨συμμάχους¨ μας.

Πρόσεξε όμως με το να συγκεντρώνονται 150 άτομα στον Πύργο(πλατεία Ιατρίδη ) και ούτε 100 στην Αμαλιάδα, με μικρή επαφή με το συνδικαλιστικό κίνημα, χωρίς προγραμματικές επεξεργασίες (πχ παραγωγική ανασυγκρότηση της Ηλείας ) κ.α. δεν πάμε πουθενά και δεν θα γίνει τίποτα...

Αλλά αυτό είναι και θέμα του κόμματος(ΣΥΡΙΖΑ) που εγώ αναρωτιέμαι τι κάνει ( εκτός από το να βλέπει TV όπως όλος ο κόσμος ) και είναι θέμα όπως προανέφερα αγωνιστικού επιπέδου του λάου μας, της συνειδητότητας της κοινωνίας και του επιπέδου συσπείρωσης των αριστερών δυνάμεων .

Εν κατακλείδι πιστεύω ότι η 4μηνη (2+2)συμφωνία γέφυρα για να μην γίνει γέφυρα των στεναγμών, αλλά η γέφυρα για ένα καλύτερο αύριο, γέφυρα ελπίδας και αισιοδοξίας, χρειάζεται αγώνας και συσπείρωση.

Για αυτό ελπίζουμε, διεκδικούμε και αγωνιζόμαστε!

Υ.Γ

Η στάση του ΚΚΕ  που προεκλογικά θεωρούσε απάτη το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ τώρα θεωρεί προδοσία γιατί έκανε υποχώρηση σε αυτό το πρόγραμμα , του ΚΚΕ που δεν έκανε καμία προσπάθεια ενότητας των αριστερών δυνάμεων (και μέσω αυτού της πιο έντονης ριζοσπαστικοποίησης του προγράμματος και  της λαϊκής δυναμικής ), του ΚΚΕ που δεν στήριξε πότε, αλλά σκληρά πολέμησε, μου θυμίζει κάποιους χαιρέκακους και ιδιοτελείς που χαίρονται όταν σκοντάφτει κάποιος γιατί έτσι πιστεύουν θα έχουν ίδιο όφελος.

Μα το 1989 ακόμη δεν τους έμαθε τίποτα.

Αλλά αυτά θα τα πούμε κάποια άλλη φόρα..