Παρασκευή 30 Ιανουαρίου 2015

ΤΑ ΚΕΦΑΛΙΑ ΤΟΥΣ ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΣΩΣΟΥΝ ΟΙ ΤΡΑΠΕΖΙΤΕΣ

ΤΑ ΚΕΦΑΛΙΑ ΤΟΥΣ ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΣΩΣΟΥΝ ΟΙ ΤΡΑΠΕΖΙΤΕΣ

Ξέσπασε η προσχεδιασμένη εκ μέρους των τραπεζών αντιπαράθεση με την κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα. Η περαιτέρω κατάρρευση των προ πολλού γελοίων τιμών των τραπεζικών μετοχών, οι οποίες όλες τους έχουν χάσει περίπου ή πάνω από το... 90% (!) των μέγιστων τιμών τους στο μακρινό παρελθόν εδώ και χρόνια, ήταν κάτι σαν το εναρκτήριο λάκτισμα αυτού του μίνι πολέμου με την προκαθορισμένη έκβαση.
Για να αντιληφθούμε περί ποιων τιμών μιλάμε, αρκεί να αναφέρουμε ότι προ δεκαήμερου, προεκλογικά -δηλαδή επί κυβέρνησης Σαμαρά και όχι επί κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ- την Τετάρτη, 21 Ιανουαρίου, οι μετοχές των τραπεζών άξιζαν ούτε δύο... δεκάρες αυτή της Eurobank (0,159 ευρώ για να είμαστε ακριβείς), ούτε ένα πενηνταράκι της Alpha Bank (0,415 ευρώ), ούτε ένα ευρώ της Πειραιώς (0,877 ευρώ) και ούτε καν ενάμισι ευρώ της Εθνικής (για την ακρίβεια 1,320 ευρώ)! Προχθές άξιζαν μία δεκάρα η μετοχή της Eurobank, τρεις δεκάρες της Alpha Bank, ένα πενηνταράκι της Πειραιώς και κάτω από ένα ευρώ της Εθνικής. Από τότε που η Ελλάδα υπήχθη στο επαίσχυντο καθεστώς του Μνημονίου, οι τιμές των τραπεζικών μετοχών εκμηδενίστηκαν για να αγοραστούν από ξένους έναντι εξευτελιστικού αντιτίμου, για πενταροδεκάρες, μιλώντας συμβολικά.
 Αυτό έχει ήδη γίνει. Παράλληλα, μέσω του Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (ΤΧΣ), κύριος μέτοχος όλων των ελληνικών συστημικών τραπεζών είναι το ελληνικό κράτος, το οποίο όμως ενώ έχει δανειστεί για να βάλει αυτά τα λεφτά στις συστημικές τράπεζες, δεν ασκεί τα δικαιώματά του και έχει αφήσει τις τράπεζες στα χέρια των ιδιωτικών διοικήσεών τους.
Οι τραπεζίτες δηλαδή και δανείστηκαν κολοσσιαία ποσά από το κράτος (το οποίο δανείστηκε ως κράτος για να τους τα δώσει) και συνεχίζουν να διοικούν τις τράπεζές τους σαν να μη συνέβη τίποτα. Εννοείται φυσικά ότι όλοι οι εξέχοντες τραπεζικοί παράγοντες είναι κομματικοί φίλοι του Αντώνη Σαμαρά. Η κυβέρνηση Τσίπρα φυσικά θέλει να αλλάξει αυτές τις τραπεζικές διοικήσεις των φίλων του Σαμαρά, έχοντας πλήρη επίγνωση του γεγονότος ότι αν δεν βάλει και δικούς της ανθρώπους στις διοικήσεις των τεσσάρων συστημικών τραπεζών, θα βρίσκεται σε πλήρη αδυναμία να ασκήσει οικονομική πολιτική. Θα την υπονομεύουν εκ των ένδον οι κομματικοί φίλοι του Σαμαρά. Οι τραπεζίτες ξέρουν λοιπόν ότι οι μέρες τους στις διοικήσεις είναι μετρημένες. Δίνουν λοιπόν την τελευταία μάχη τους. Η τακτική κάποιων από αυτούς συνίσταται στην πρόκληση έλλειψης ρευστότητας ώστε να πανικοβληθεί ο Τσίπρας και το οικονομικό επιτελείο του, με στόχο να υποκύψει στους όρους των τραπεζιτών! Ποιοι είναι οι όροι αυτοί; Μόνο ένας: να παραμείνουν οι διοικήσεις στη θέση τους! Δεν είναι ότι θέλουν να συνεχίσουν να ασκούν την πραγματική διοίκηση του ελληνικού τραπεζικού συστήματος ώστε ως «εγκάθετοι» του Σαμαρά να υπονομεύουν συστηματικά την οικονομική πολιτική της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ. Φυσικά και θα το κάνουν κι αυτό, ιδίως αν υπάρξει κάποια κρίσιμη συγκυρία.
Δεν είναι όμως αυτό το πρωτεύον για τους τραπεζίτες. Αλλο είναι που τους καίει. Κάποια στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ με γνώση στα χρηματοπιστωτικά ζητήματα ισχυρίζονται ότι πολλοί μεγάλοι τραπεζίτες έχουν εκμεταλλευτεί τη μνημονιακή αναμπουμπούλα και προς ίδιον όφελος προσωπικού πλουτισμού. Αυτό είναι φυσιολογικό. Προσθέτουν όμως ότι κάποιες τραπεζικές πράξεις αυτού του είδους ενδέχεται να έρχονται σε αντίθεση με την υφιστάμενη νομοθεσία και αναφέρουν ιλιγγιώδη ποσά που εμπίπτουν σε αυτή την κατηγορία - ποσά εκατοντάδων εκατομμυρίων ευρώ που συμποσούνται σε... δισεκατομμύρια!
Ενδεχομένως να πρόκειται για αστήρικτες κατηγορίες ή και συνειδητά ψεύδη, στο πλαίσιο του οικονομικοψυχολογικού πολέμου που διεξάγεται μεταξύ κυβέρνησης - τραπεζιτών. Τι θα γίνει τελικά θα το δούμε στην πράξη.
Η εντύπωσή μας είναι πάντως ότι αν επισήμως ζητηθεί από κάποιες τραπεζικές διοικήσεις να παραιτηθούν, αυτές θα το πράξουν. Βάσει υφιστάμενου εν ισχύι νόμου βεβαίως οι μετοχές που έχει στα χέρια του το ελληνικό Δημόσιο έχουν περιορισμένα δικαιώματα, αλλά αυτός ο νόμος μπορεί πανεύκολα να αλλάξει εν ριπή οφθαλμού. Δεν μπορούμε να φανταστούμε άλλωστε ότι θα ήταν ποτέ δυνατόν να κρίνουν οι διοικήσεις ότι θα απέβαινε προς όφελός τους μια άρνησή τους να εφαρμόσουν κυβερνητική απόφαση παραίτησής τους. Και μόνο το γεγονός ότι θα στρεφόταν εναντίον τους ο προπαγανδιστικός μηχανισμός της κυβέρνησης και η προσοχή όλων των ΜΜΕ, αξιοποιώντας ενδεχόμενες παρατυπίες ή ατασθαλίες εάν υπάρχουν, είναι κάτι ικανό να συνετίσει ακόμη και τους πιο θερμοκέφαλους από αυτούς.  
Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΔΕΛΑΣΤΙΚ

Δευτέρα 26 Ιανουαρίου 2015

Τρέξε Σαμαρά, τρέξε ή … Run Samarun, run!

Τρέξε Σαμαρά, τρέξε ή … Run  Samarun, run!

Η αντιμετώπιση του πιο ζωτικού στοιχείου της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, ως τσιφλικιού, συνιστά απουσία σεβασμού προς τον λαό και επαφής με την πραγματικότητα.
Η Είδηση «έλεγε» « Χωρίς καμία παρουσία από την προηγούμενη κυβέρνηση ανέβηκε τα σκαλιά του Μεγάρου Μαξίμου ο Αλέξης Τσίπρας, για πρώτη φορά ως πρωθυπουργός.
Ο απερχόμενος πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς δεν ήταν παρών για να υποδεχτεί το νέο πρωθυπουργό, ως είθισται, ενώ η τελετή παράδοσης - παραλαβής έγινε σε επίπεδο διευθυντών.
Έτσι, ο διευθυντής του γραφείου του Αντώνη Σαμαρά, Κώστας Μπούρας, ενημέρωσε τον διευθυντή του γραφείου του Αλέξη Τσίπρα, στο Μέγαρο Μαξίμου.
Ως εκ τούτου, απελθών και νέος πρωθυπουργός δεν συναντήθηκαν.»
Έχει μεγάλη σημασία να αποδεχθείς την ήττα (όχι μόνο με πίκρα, αλλά και) με αξιοπρέπεια.
Και εδώ αρχίζουν τα ερωτήματα για το  Α. Σαμαρά
Μα που πήγε ο πολιτικός πολιτισμός, έστω αυτός ο τυπικός καθωσπρεπισμός,   έστω αυτή αστική-μικροαστική ευγένεια, έστω «για τα μάτια του κόσμου»..
 Βέβαια αυτό το ερώτημα είναι συνέχεια άλλων ερωτημάτων.
Μα, πού πήγε το success story; Πού πήγε η πρόωρη οριστική έξοδος από την κρίση ; Τα μνημόνια που έσχιζε κάθε μέρα; Η απίστευτη οχύρωση της Οικονομίας; Η τόση ανάπτυξη; Η απίστευτη επιτυχία; Πού πήγαν όλα αυτά; Η θωράκιση του τραπεζικού συστήματος; Η επιτυχία των stress test των τραπεζών; Ήταν ψέμα όλα αυτά; Ναι! Ήταν ένα τεράστιο ψέμα.
Ακόμα και bunk run είχαν σχεδιάσει ο Σαμαράς με τους αυλικούς και τους συνεργάτες του.
Έτσι πολιτεύτηκαν , έτσι πολιτεύονται. Τόση είναι η αξία των επιχειρημάτων τους. Αυτή είναι η μόνη τους αγωνία. Να μείνουν γαντζωμένοι στην εξουσία πάση θυσία. Δεν τα κατάφεραν, ευτυχώς.. Ήθελαν να  θυσιάσουν  ακόμη και τη χώρα που υποτίθεται ότι θέλουν να σώσουν.
Όσο σε άκουγε  ο Έλληνας και η Ελληνίδα τον Σαμαρά,  έφευγαν πιο μακριά. Γιατί βρώμαγε, τρόμο και φόβο. Σαν τον χειρότερο εφιάλτη μας.
Ή μάλλον δεν φεύγουμε τώρα εμείς από σένα, εσύ αρχίζεις και φεύγεις, …τρέχεις…
Να ξέρει ο Σαμαράς όμως ότι η τελευταία του λέξη θα είναι «Ήμαρτον» κάτω από τις χατζάρες της Μπακογιάννη, του Βορίδη και των άλλων δελφίνων που θα του κόψουν το κεφάλι για να πάρουν την αρχηγία.
Όλα όμως εδώ πληρώνονται. Κι εφόσον όλο το σχέδιο του πήγε άπατο και δεν έγινε bank run για να κερδίσει τις εκλογές, αυτός που το έστησε έναν τρόπο έχει να γλιτώσει, κατά την ελληνική παροιμία «τρεχάτε ποδαράκια μου, μη σας χ…. ο κ….  μου»
Τρέξε Σαμαρά, τρέξε.. ή Run  Samarun, run! 

Η αλλαγή σελίδας, μια ιστορική ευκαιρία για την Ελλάδα.

Η αλλαγή  σελίδας, μια ιστορική ευκαιρία για την Ελλάδα.

Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ο νικητής των εκλογών, μια αριστερή δύναμη αναδεικνύεται για πρώτη φορά δύναμη εξουσία στην Ελλάδα. Αυτό που ψήφισαν οι Έλληνες πολίτες είναι η αλλαγή της μνημονιακής πολιτικής, αναζητώντας σωτηρία σε ένα διαφορετικό μείγμα πολιτικής απ' αυτό που ασκήθηκε τα τελευταία χρόνια. Η ευκαιρία είναι ιστορική, αλλά ο δρόμος είναι δύσκολος.
Το μεγάλο ποσοστό του ΣΥΡΙΖΑ μέσα σε συνθήκες ανασφάλειας, δίνουν την δυνατότητα στην νέα κυβέρνηση να διαμορφώσει τη δική του ρεαλιστική πολιτική και να μπορέσει να διεκδικήσει αλλαγές και σε ότι αφορά την σχέση με την τρόικα. Η πρωτιά του ΣΥΡΙΖΑ, σηματοδοτεί αλλαγή του πολιτικού σκηνικού, είναι όμως η πρώτη φορά.
Η χώρα εκτός από νέα κυβέρνηση έχει πλέον και ένα καινούργιο πολιτικό σκηνικό και νέο πολιτικό προσωπικό.
Αυτή τη φορά το σκηνικό της μεταπολίτευσης έφτασε στο τέλος του με ότι αυτό σημαίνει. Τις επόμενες μέρες θα υπάρξουν μεγάλες αλλαγές σε όλα τα κόμματα. Θα προκύψουν αλλαγές αρχηγών, θα αναζητηθούν αλλαγές στις δομές στα προγράμματα και στον προσανατολισμό.
Αυτό που αφορά άμεσα τους Έλληνες πολίτες είναι η αλλαγή της οικονομικής πολιτικής. Το στοίχημα είναι μεγάλο και δύσκολο.
Σε  κλίμα πρωτόγνωρου ενθουσιασμού για τα δεδομένα της αριστεράς, ο Αλέξης Τσίπρας κάλεσε τους  συγκεντρωμένους στα Προπύλαια να πανηγυρίσουν θεωρώντας αυτονόητο το δικαίωμά τους αφού την Κυριακή 25 Ιανουαρίου η Ελλάδα άλλαξε σελίδα , ότι « ο λαός έγραψε ιστορία» και ότι η χώρα, αφήνει πίσω της την λιτότητα της καταστροφής, τον αυταρχισμό και μια πενταετία ταπείνωσης και οδύνης.
Ο Α. Τσίπρας ξέρει ότι οι πονοκέφαλοι αρχίζουν από αύριο. Όχι μόνο γιατί πρέπει να δικαιώσει τις προσδοκίες όλων των Ελλήνων, ακόμη και όσων δεν τον ψήφισαν, αλλά και γιατί πρέπει να σχηματίσει μια αξιόπιστη κυβέρνηση σε ένα αναξιόπιστο πολιτικό σκηνικό και με αναξιόπιστο εταίρο , όπως είναι οι ΑΝΕΛ  με ψήφο ανοχής το Ποτάμι
Η απόφαση του κ. Τσίπρα να συνεργαστεί με τον κ. Καμμένο στηρίζεται στο γεγονός ότι διατηρεί μαζί του καλές σχέσεις, που δεν αναιρούν  όμως τις μεγάλες πολιτικές και ιδεολογικές διαφορές μεταξύ των δύο κομμάτων.
Το Ποτάμι βρίσκεται πιο κοντά στον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά υπάρχει αμοιβαία δυσπιστία και μια πιθανή συνεργασία μαζί του θα προκαλούσε μεγαλύτερες εσωκομματικές αντιδράσεις απ’ ότι η συνεργασία με τους ΑΝΕΛ
Το μέλλον είναι  κοντά και  θα δείξει πόσο αποτελεσματική και ικανή θα είναι  η πρώτη αριστερή κυβέρνηση στην ιστορία της χώρας, που θα στηρίζεται όμως σε ένα κόμμα της πιο καθαρόαιμης δεξιάς .
Η Είναι προφανές ότι η νέα σελίδα που πράγματι γύρισε ο ελληνικός λαός θα έχει πολλά και αγωνιώδη ερωτήματα για την κυβέρνηση που θα έχει η χώρα, για την αντιπολίτευση και κυρίως για την ικανότητά της να διαπραγματευθεί με τους δανειστές. 
Για το ΚΚΕ:
Αντί να σκύψουν το κεφάλι για την παταγώδη αποτυχία τους να κατανοήσουν το νόημα των εκλογών. Αντί να εκφράσουν μια τυπική έστω ικανοποίηση για το γεγονός ότι , έστω, πρώην κομμουνιστές, πρώην σύντροφοι τους αναδεικνύονται σε κυβέρνηση από τον λαό, επιτίθενται κατά του ΣΥΡΙΖΑ, ως να είναι το μοναδικό πρόβλημά τους. Ο λόγος για τους εκπροσώπους του ΚΚΕ, που με εμφανή συμπλεγματική πολιτική συμπεριφορά αρνούνται να αναγνωρίσουν την μεγάλη ιστορική επιλογή του λαού. Ωστόσο, αυτός ο λαός, δεν επέλεξε το πρόγραμμα του ΚΚΕ. Οι εκπρόσωποι του ΚΚΕ, υπό αυτό το πρίσμα, δεν αντιπολιτεύονται ούτε τον ΣΥΡΙΖΑ ούτε φυσικά τα μνημονιακά κόμματα.
Αντιπολιτεύονται τον ίδιο τον λαό, αρνούμενοι να αναγνωρίσουν την ίδια την πραγματικότητα, έφτασαν να αρνούνται έστω και την συνάντηση με τον Α. Τσίπρα, γιατί άραγε για να μην ¨μολυνθούν¨;, γιατί φοβούνται μήπως τους κατηγορήσουν ότι «κάνουν κακές παρέες» και εδώ σταματώ σεβόμενος το παρελθόν του ΚΚΕ και το παρελθόν μου   .  Ούτε φυσικά θέλουν να απολογηθούν για να απολογηθούν για το γεγονός ότι σε συνθήκες τεράστιας κρίσης της χώρας, σε συνθήκες κατάρρευσης του δικομματισμού, το ΚΚΕ αντί να έχει ηγετικό, καθοδηγητικό ρόλο στην πολιτική σκηνή  και την κοινωνία, διατηρεί τη θέση του , ουσιαστικά στο περιθώριο των εξελίξεων.
Το αίτημα για συνάντηση από τον  Μάρτιν Σούλτς.
Λίγα λεπτά πριν πάει στα Προπύλαια, ο Αλέξης Τσίπρας δέχθηκε τηλεφώνημα από τον πρόεδρο του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου Μάρτιν Σούλτς, ο οποίος εγκατέλειψε τον θεσμικό του ρόλο και ζήτησε από τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ να συναντηθούν στην Αθήνα μόλις ορκιστεί η νέα κυβέρνηση για να συζητήσουν το πρόβλημα του χρέους, προφανώς και τη συμφωνία με την Τρόικα. Ο Σούλτς κινήθηκε ως Γερμανός γιατί ως πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου δεν μπορεί να έχει τέτοιο πολιτικό ρόλο. Ωστόσο ο πανικός του Βερολίνου για την επόμενη ημέρα είναι τόσο μεγάλος που κινητοποίησε τον Σούλτς για να κάνει την πρώτη επαφή με τον ΣΥΡΙΖΑ και να μεταφέρει τις θέσεις του στο Βερολίνο. Η πολιτική του μονόδρομου κατέρρευσε το βράδυ της 25ης Ιανουαρίου. Όχι ότι ανοίγεται μια νέα λεωφόρος. Αλλά σίγουρα ανοίγει μια πάροδος...
 Το άγχος της διαπλοκής.

Γύρω στα μεσάνυχτα της 25ης προς 26η Ιανουαρίου και μετά την καθιερωμένη δήλωση ο Σταύρος Θεοδωράκης διέρρευσε ότι επικοινώνησε με τον Α. Τσίπρα και συμφώνησαν να συναντηθούν τις επόμενες ημέρες δημιουργώντας την αίσθηση του επείγοντος. Προφανώς η διαπλοκή επειγόταν  να προσφέρει την στήριξή της στον ΣΥΡΙΖΑ, πριν καν αρχίζει ο γύρος των διερευνητικών εκλογών και πριν καν υπάρξει τελικό αποτέλεσμα. Αλλά αυτό δεν θα γίνει…

Σάββατο 24 Ιανουαρίου 2015

Η ενίσχυση του ΣΥΡΙΖΑ, με όλες τις επιφυλάξεις και τις αντιρρήσεις που μπορούν εύλογα να διατυπωθούν, αποτελεί τη μόνη πολιτική στάση!

Η ενίσχυση του ΣΥΡΙΖΑ, με όλες τις επιφυλάξεις και τις αντιρρήσεις που μπορούν εύλογα να διατυπωθούν, αποτελεί τη μόνη πολιτική στάση!

Η ευθύνη ανήκει πλέον στους πολίτες που θα ρίξουν την ψήφο τους την Κυριακή και οι οποίοι δεν φοβούνται πια, απορρίπτουν την πολιτική υποκρισία, αρνούνται την παραπέρα εξαθλίωση, ελπίζουν και προσδοκούν ότι το αποτέλεσμα μιας νίκης της Αριστεράς θα σηματοδοτήσει όχι μόνο ριζικές αλλαγές σε θεσμούς, πρακτικές και νοοτροπίες, αλλά και τις πραγματικά απαραίτητες μεταρρυθμίσεις που θα αποκαταστήσουν αξίες και δικαιώματα.
Ένα «πολιτικό πτώμα», μια καταρρέουσα πολιτική - κομματική εξουσία, που έχει απωλέσει κάθε μορφή νομιμοποίησης, απέβαλε κάθε πρόσχημα. Προβάλλει το πλέον απεχθές της πρόσωπο, μετέρχεται τις αθλιότερες μεθόδους προκειμένου να επιβιώσει -έστω και οριακά-, ώστε να διαδραματίσει μετεκλογικά τον ρόλο του πολιτικού προβοκάτορα, του υπονομευτή των σημαντικών αλλαγών που αναπότρεπτα θα επέλθουν.
Η βιομηχανία της κινδυνολογίας και του εκφοβισμού χρεοκόπησε και μάλιστα σε σημαντικό βαθμό «εκ των ένδον»… Οι εκβιασμοί περί grexit, εξόδου από την Ευρωζώνη, περί χρεοκοπίας των τραπεζών, όχι μόνο δεν «απέδωσαν» στο εσωτερικό, αλλά διαψεύσθηκαν και διαψεύδονται καθημερινά από επίσημα θεσμικά όργανα και πρόσωπα, από διεθνείς οργανισμούς και επιφανείς αναλυτές…
Ο Αντ. Σαμαράς, αλλά και ο Ευ. Βενιζέλος έχουν χάσει ακόμα και αυτό το ένστικτο της πολιτικής τους αυτοσυντήρησης… Δεν θέλουν να κατανοήσουν ότι εδώ και πολλούς μήνες είναι «ξεγραμμένοι» από τους δανειστές και τη γερμανική ηγεμονία… Ακόμα και ο ρόλος του υποτελούς, του γονυπετούς εντολοδόχου, δεν έχει πλέον καμιά αξία… οι «χρήσιμοι ηλίθιοι» μετετράπησαν σε «ζημιογόνους ηλιθίους»…
Ακόμα και για το χρέος μόνο το δίδυμο της πολιτικής χρεοκοπίας των Αντ. Σαμαρά και Ευ. Βενιζέλου υποστηρίζει ακόμα δημόσια τη βιωσιμότητά του, καταγγέλλοντας μάλιστα τον ΣΥΡΙΖΑ και τον Αλ. Τσίπρα ως υπονομευτές που θα μας οδηγήσουν σε νέο Μνημόνιο.
Να υιοθετεί ένας πολιτικός τον ρόλο του εντολοδόχου, του πιστού αναπαραγωγέα της «φωνής του Κυρίου» του είναι, ακόμα κι αυτό, κατανοητό για τα κόμματα και το πολιτικό προσωπικό του Μνημονίου… Όταν όμως ένας πολιτικός θέλει να λειτουργεί ως φερέφωνο μιας «φωνής», μιας εντολής που έχει πάψει να εκπέμπεται, η οποία μάλιστα θεωρεί άχρηστο το ίδιο της το φερέφωνο, τότε η υποταγή και ο ευτελισμός δεν προκύπτουν καν από μια πολιτική σκοπιμότητα, από την ιδιοτέλεια, αλλά φανερώνουν το ηθικό κατάντημα και τον τρόπο σκέψης της μνημονιακής κομματικής ελίτ που κυβέρνησε όλα αυτά τα χρόνια…
Εδώ και καιρό τα εγχώρια συστημικά - μνημονιακά συμφέροντα κατανόησαν ότι το μνημονιακό πολιτικό προσωπικό και τα κόμματα που υπηρέτησαν το Μνημόνιο είχαν ολοκληρώσει τον κύκλο τους… Μάλιστα εκτίμησαν ότι η με κάθε μέσον παράταση της παραμονής τους στην εξουσία μπορούσε να οδηγήσει σε εκλογική πανωλεθρία και σε πλήρη απώλεια του ελέγχου της εκτελεστικής εξουσίας και του πολιτικού συστήματος…
Γι' αυτό σε πρώτη φάση επιχειρήθηκε να «κατασκευασθεί» μια κομματική - πολιτική «γέφυρα», μια διαμεσολάβηση ώστε να χρησιμοποιηθεί αυτή ως τροχοπέδη, ως φορέας μνημονιακού ελέγχου μιας κυβέρνησης υπό τον ΣΥΡΙΖΑ. Είδαμε να «παρελαύνουν» οι «58», η Ελιά, η Δημοκρατική Συμπαράταξη και τελικά το σύστημα συμφερόντων φαίνεται να «σταθεροποίησε» το μνημονιακό του «πείραμα» στο Ποτάμι, που φιλοδοξεί τώρα να διαδραματίσει αυτόν τον ρόλο…
Αυτή ακριβώς είναι η ύστατη επιλογή των μνημονιακών συμφερόντων: Να αποτρέψουν την αυτοδυναμία του ΣΥΡΙΖΑ και να διαμορφώσουν μετεκλογικά ένα πεδίο «διαπραγμάτευσης» με τη νέα κυβέρνηση προκειμένου να διαμορφώσουν ένα νέο modus vivendi ώστε να διατηρήσουν ένα τμήμα τουλάχιστον των σημερινών τους οικονομικοπολιτικών προνομίων.
Αναζήτηση ενός νέου συμβιβασμού Ο επαναπροσδιορισμός των σχέσεων με την κυβέρνηση που θα προκύψει από την εκλογική αναμέτρηση της 25ης Ιανουαρίου αφορά κατ' εξοχήν, βεβαίως, τους δανειστές και τη γερμανική δομή εξουσίας.
Η ρήξη με μια νέα κυβέρνηση στην Ελλάδα, που θα έχει νωπή εντολή, θα διαθέτει ισχυρή κοινωνική νομιμοποίηση και η ψήφιση του προγράμματος της οποίας από μια ευρεία κοινωνική πλειοψηφία, που προσλαμβάνει de facto τον χαρακτήρα δημοψηφίσματος, ούτε εύκολη είναι ούτε μπορεί να μείνει χωρίς σοβαρές συνέπειες για την Ευρωζώνη και την ΕΕ. Η οίηση και ο πολιτικός τυχοδιωκτισμός, που εμφωλεύει σε ορισμένα τμήματα της γερμανικής πολιτικοοικονομικής ελίτ, μόνο ζημιές και ανεπανόρθωτες βλάβες μπορεί να προκαλέσει στην Ευρωζώνη, εάν εκφρασθεί ως επιλογή ρήξης με την Ελλάδα.
Πιστεύω ότι αυτήν την περίοδο γίνεται αναμέτρηση δυνάμεων και διαμορφώνονται εναλλακτικά σχέδια. Αρχίζει ήδη και ωριμάζει σε επιτελικούς ευρωπαϊκούς κύκλους αλλά και στη συνείδηση των ευρωπαϊκών κοινωνιών η άποψη ότι η καταστροφική σύζευξη λιτότητας και νεοφιλελεύθερης στρατηγικής έχει εξαντλήσει τα όριά της. Χωρίς αυτό να σημαίνει βέβαια ότι η κ. Μέρκελ θα επιθυμούσε το υποταγμένο «πειραματόζωο» του Νότου να εξελιχθεί σε αντιπαράδειγμα και μάλιστα από μια κυβέρνηση της Αριστεράς.
Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι ζούμε μέσα στην Ιστορία, ότι διαμορφώνουμε καθημερινά τους όρους -πολιτικούς, κοινωνικούς και ιδεολογικούς- και τους συσχετισμούς με βάση τους οποίους θα γραφεί η «σελίδα της επόμενης ημέρας»… Τώρα, αυτές τις λίγες ημέρες, διαμορφώνονται στην τελική τους μορφή, στην τελική τους δυναμική οι πολιτικοί και κοινωνικοί όροι και συσχετισμοί που θα επιτρέψουν στη νέα κυβέρνηση, στην πατρίδα μας να δώσει μια ιστορικής σημασίας μάχη για την επιβίωση και το μέλλον της.
Ξεκάθαρα πράγματα: Ο ΣΥΡΙΖΑ στερείται ουσιαστικά κομματικών συμμαχιών. Το ΚΚΕ θεωρεί κύριο αντίπαλό του στις εκλογές αυτές τον ΣΥΡΙΖΑ και εκτιμά ότι κάθε συνεργασία ή συνεννόηση ή ακόμα και ανοχή προς αυτόν θα είναι καταστροφική για την ταυτότητα και την ύπαρξή του, που τις ταυτίζει με την «απομόνωση» και τον αφηρημένο αντι-καπιταλιστικό στρατηγισμό.
Το Ποτάμι και το ΠΑΣΟΚ του Βενιζέλου, αλλά και το «κίνημα» του Γ. Παπανδρέου μόνο τον ρόλο του μνημονιακού προβοκάτορα μπορούν να διαδραματίσουν μετεκλογικά όσον αφορά μια ενδεχόμενη συνεργασία τους με τον ΣΥΡΙΖΑ…
Η ενίσχυση του ΣΥΡΙΖΑ, με όλες τις επιφυλάξεις και τις αντιρρήσεις που μπορούν εύλογα να διατυπωθούν, αποτελεί τη μόνη πολιτική στάση που θα μπορέσει να ενισχύσει σε κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο την αναμέτρηση των συσχετισμών με τους δανειστές μας. Η αυτοδυναμία μ' αυτήν την έννοια του ΣΥΡΙΖΑ έχει κυρίως κοινωνικό και πολιτικό περιεχόμενο ως εντολή και δέσμευση ώστε να αποτραπούν ενδεχόμενοι συμβιβασμοί και υπαναχωρήσεις.
Χωρίς να έχω αυταπάτες ότι μια εκλογική νίκη της Αριστεράς τη μετατρέπει αυτομάτως σε ηγεμονική δύναμη στην κοινωνία, θεωρώ, όπως και η μεγάλη πλειονότητα των προοδευτικών πολιτών, αυτή τη νίκη προϋπόθεση θετικών εξελίξεων, οι οποίες με στήριγμα τις κατάλληλες συμμαχίες, τόσο σε πολιτικό επίπεδο όσο και στο επίπεδο του λαού, μπορούν να βγάλουν τη χώρα μας από την τραγική θέση στην οποία την έφεραν οι πρωταγωνιστές της παρακμής και της υποτέλειας.


Ηθική και Πολιτική.Του Ευτύχη Μπιτσάκη

Ηθική και Πολιτική
Του Ευτύχη Μπιτσάκη*.
Η πολιτική, λένε, είναι η τέχνη του εφικτού. Αλλά η πολιτική δεν είναι μόνο «τέχνη», «στιγμή» της ταξικής πάλης, έχει μια γνωσιοθεωρητική και μια ηθική θεμελίωση. Αναδραστικά, εκτός από τις πρακτικές κοινωνικές συνέπειες, παράγει ιδεολογία. Εχει συνεπώς γνωσιοθεωρητικές και ηθικές επιπτώσεις.
Στις επικείμενες εκλογές συγκρούονται δύο κόσμοι: ο ηθικά και πολιτικά αδίστακτος κόσμος της υποτέλειας και της χρεοκοπίας, δηλαδή ο κόσμος της κυρίαρχης τάξης, και ο κόσμος των εργαζομένων (εργατική τάξη, αγρότες, κ.λπ.), ο κόσμος που παράγει και που είναι ο κόσμος που αγωνίζεται για δημοκρατία, κοινωνική δικαιοσύνη και εθνική ανεξαρτησία.
Ας σκιαγραφήσουμε τα έργα και τις συνέπειες των έργων του κόσμου της υποτέλειας και του εργαζόμενου λαού. Τα «πρακτικά έργα» και την ηθική των πρωταγωνιστών, της ανανεούμενης ελληνικής τραγωδίας. Και την αγωνιστική στάση της Αριστεράς. Η αστική «μας» τάξη, για λόγους ιστορικούς και κοινωνικούς (δουλεία και ξένη κυριαρχία, μετά την επανάσταση του ‘21), δεν μπόρεσε να ολοκληρώσει τον αστικοδημοκρατικό μετασχηματισμό της κοινωνίας.
Η εξάρτηση από τις ξένες δυνάμεις ήταν μια βασική υποτελειακή σχέση, η δημοκρατία παρέμεινε ανάπηρη και η οικονομική ανάπτυξη συνέχισε να βρίσκεται σε διαφορά φάσης σε σχέση με τις ανεπτυγμένες χώρες της Ευρώπης. Αντίστοιχα η κυρίαρχη ιδεολογία ήταν διαποτισμένη από την προκαπιταλιστική πραγματικότητα και οι πρώτες απόπειρες αστικού Διαφωτισμού αντιμετώπισαν την κρατική εχθρότητα και την εχθρότητα των «οργανικών» ιδεολόγων της κυρίαρχης τάξης.
Ανίκανη να εκσυγχρονιστεί η αστική τάξη εφηύρε ως φάρμακο τη Μεγάλη Ιδέα (άλλο η επιδίωξη της εθνικής-κρατικής ολοκλήρωσης και άλλο η τυχοδιωκτική και ανέφικτη πραγματοποίηση της «Μεγάλης Ιδέας»). Το ουτοπικό επιθετικό όραμα του ελληνικού μικρο-ιμπεριαλισμού συντρίφτηκε με τη Μικρασιατική Καταστροφή και το ξερίζωμα του ελληνικού πληθυσμού της Μικράς Ασίας. Οι συνέπειες της καταστροφής είναι γνωστές.
Η εθνική, κοινωνική και ιδεολογική κρίση είχε ως συνέπεια την εμφάνιση των πρώτων αντιδράσεων της εργατικής τάξης και της φτωχής αγροτιάς. Το ιδιώνυμο ήταν έργο του Ελευθέριου Βενιζέλου, το οποίο κατοχύρωνε και θεσμικά τις διώξεις των αριστερών και των κομμουνιστών. Το ιδιώνυμο και οι διώξεις δεν ήταν αρκετά για να ξεπεραστεί η έρπουσα οικονομική και πολιτική κρίση. Επιλογή της κυρίαρχης τάξης: η δικτατορία του Μεταξά, ελληνικό αντίγραφο των δικτατοριών της δεκαετίας του ‘30.
Και ποια ήταν η στάση της αστικής τάξης και των πολιτικών και ιδεολογικών εκπροσώπων της, όταν οι Ναζί και οι φασίστες, παρά την αντίσταση του ελληνικού στρατού, υποδούλωσαν τη χώρα μας; Η βασιλική οικογένεια και μέρος των πολιτικών εκπροσώπων της αστικής τάξης εφυγομάχησαν: κατέφυγαν στη Μέση Ανατολή και στην Αίγυπτο για να σωθούν και για να οργανώσουν την επιστροφή τους μετά τη λήξη του πολέμου. Λιποταξία και προετοιμασία για επιστροφή στην παλαιά κατάσταση μετά το τέλος του πολέμου με τη βοήθεια των Αγγλων επικυρίαρχων.
Και η Αριστερά; Από τις φυλακές της Κέρκυρας, ο Γενικός Γραμματέας του ΚΚΕ, Νίκος Ζαχαριάδης, με ένα φλογερό πατριωτικό «γράμμα» του, προσδιόρισε τον δρόμο της λαϊκής αντίστασης για την εθνική απελευθέρωση. Οι κρατούμενοι κομμουνιστές, αντίστοιχα, ζήτησαν να πολεμήσουν, στο πλαίσιο του ελληνικού στρατού. Ποια ήταν η απάντηση της κυβέρνησης των κουίσλινγκ; Πρώτα, απέρριψε το αίτημα των κομμουνιστών και τους παρέδωσε δέσμιους στους κατακτητές, οι οποίοι τους εκτελούσαν ομαδικά στους διάφορους τόπους του μαρτυρίου.
Δύο κόσμοι, πολιτικά και ηθικά, ασυμφιλίωτα αντίθετοι. Ο κόσμος της λιποταξίας, της υποταγής και της συνεργασίας με τους κατακτητές και ο λαϊκός κόσμος του αγώνα και της θυσίας. Και όταν το ΕΑΜ άρχισε να ριζώνει στον λαό, οι προδότες και οι συνεργάτες τους οργάνωσαν τα Τάγματα Ασφαλείας που δολοφονούσαν, κρέμαγαν, βασάνιζαν, βίαζαν, όμοιοι ή και χειρότεροι από τους κατακτητές. Παράλληλα, και με την οικονομική και πολιτική βοήθεια των Αγγλων, οργάνωσαν «αντιστασιακές» ομάδες που στις περισσότερες περιπτώσεις εξελίχθηκαν σε συμμορίες τρομοκρατών.
Ο Εμφύλιος άρχισε από την Κατοχή. Με την απελευθέρωση, οι φυγάδες επέστρεψαν μαζί με τον αγγλικό στρατό. Και μπροστά στο γεγονός ότι το ΕΑΜ είχε κερδίσει την πλειονότητα των Ελλήνων, οργάνωσαν, με τη στρατιωτική και οικονομική βοήθεια τον Εμφύλιο, που στοίχισε δεκάδες χιλιάδες νεκρούς, κυρίως από την πλευρά του Δημοκρατικού Στρατού, απεριόριστες καταστροφές και ερήμωση των ορεινών χωριών και της ορεινής οικονομίας.
Μετά το τέλος του Εμφυλίου, «οι νικητές [δεν] σκούπισαν τα ματωμένα τους σπαθιά» (Ναζίμ Χικμέτ). Οι φυλακές και τα ξερονήσια συνέχισαν τη «λειτουργία» τους, τα στρατοδικεία συνέχιζαν να καταδικάζουν, και τα εκτελεστικά αποσπάσματα να εκτελούν αυτούς που αγωνίζονταν για τη Δημοκρατία, την Εθνική Ανεξαρτησία και την Ειρήνη. Ακολούθησε μια σύντομη περίοδος της ανάπηρης μετεμφυλιακής δημοκρατίας και όταν το λαϊκό κίνημα άρχισε να απειλεί το καθεστώς της εκμετάλλευσης και της υποτέλειας, επιλέχθηκε ως στήριγμα η Δικτατορία. Και σήμερα; Μετά την τυπική, αλλά πάντα ανάπηρη δημοκρατία μας; Σήμερα, δύο κόσμοι, αντίθετοι και αλληλένδετοι, ζητούν την ψήφο του ελληνικού λαού. Η Νέα Δημοκρατία και τα συγγενικά ή μη μικρά κόμματα, και οι τρεις άνισες παρατάξεις της Αριστεράς.
Τι σχέση έχει η Ν.Δ. και προπαντός η Χ.Α. με το παρελθόν που καταγράψαμε επιγραμματικά; Ο πυρήνας της Χ.Α. είναι ο απόγονος των συνεργατών των Γερμανών και των δυνάμεων του μαύρου πολιτικού υπόγειου της κοινωνίας μας. Η Ν.Δ. και τα δύο τμήματα του ΠΑΣΟΚ; Η ακροδεξιά Ν.Δ. και τα δύο τμήματα του πάλαι ποτέ ΠΑΣΟΚ είναι οι υπαίτιοι της σημερινής χρεοκοπίας της χώρας. Στοιχειώδης ηθική ευαισθησία θα επέβαλλε να αναγνωρίσουν, έστω και στοιχειωδώς, έστω και με κουτοπονηριές, την ηθική και την πολιτική ευθύνη τους για τη σημερινή κατάσταση και την ανθρωπιστική κρίση. Αντί γι’ αυτό, πρώτα κατηγορούσαν οι μεν τους δε (οι δύο της συγκυβέρνησης). Μετά στόχος έγινε η Αριστερά, η οποία φαίνεται ότι είχε κυβερνήσει, και ότι είναι υπεύθυνη για την κρίση. Αν μάλιστα κυβερνήσει, θα φέρει την καταστροφή. Και η Ν.Δ., κατά τον κ. Βορίδη, θα αντιταχθεί με όλα τα μέσα!
Οι σημερινοί κυβερνήτες είναι είτε βιολογικοί, είτε πολιτικοί απόγονοι του διεφθαρμένου, υποτελειακού και πολιτικο-οικονομικού κατεστημένου. Αναίσχυντοι, ηθικά παγεροί, ψεύτες, επικίνδυνοι, αγωνίζονται απελπισμένα να ξαναπάρουν την εξουσία και τα οικονομικά τους προνόμια. Απέναντί τους η Αριστερά των αγώνων για την Εθνική Ανεξαρτησία, την κοινωνική αναγέννηση και για μια νέα αγωνιστική ηθική, συστατικό στοιχείο μιας συνολικής πολιτισμικής αναγέννησης.
Η Αριστερά δεν μπόρεσε ακόμη να υπερβεί το παρελθόν της. Να ελπίσουμε ότι στην περίπτωση νίκης του ΣΥΡΙΖΑ θα ασκήσει μια πολιτική κρατικής στήριξης, ταυτόχρονα με μια ανοιχτή, δημοκρατική πολιτική για την επεξεργασία του δρόμου για τον σοσιαλισμό, πρώτη «στιγμή» του οποίου θα είναι η ανάπτυξη και οργάνωση ενός λαϊκού κινήματος σωτηρίας.
*Ομότιμος καθηγητής Πανεπιστημίου.

Παρασκευή 23 Ιανουαρίου 2015

«Κλειδωμένη» η νίκη ΣΥΡΙΖΑ - κοντά στην αυτοδυναμία. ΣΥΡΙΖΑ 35% - Ν.Δ. 30%

«Κλειδωμένη» η νίκη ΣΥΡΙΖΑ - κοντά στην αυτοδυναμία.  ΣΥΡΙΖΑ  35% - Ν.Δ. 30%

5% η διαφορά από τη Ν.Δ., στις 144 έδρες, στο 21% η αδιευκρίνιστη ψήφος


 Τη βεβαιότητα της επικράτησης του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά με την αυτοδυναμία να παραμένει το διακύβευμα των εκλογών της Κυριακής, πιστοποιεί η έρευνα της Public Issue και του Γιάννη Μαυρή που δημοσιεύει η "Αυγή". Σημειώνεται ότι η νέα Βουλή δείχνει πως θα είναι επτακομματική.
Τα ποιοτικά στοιχεία της έρευνας, όπως α) η συνεχώς διογκούμενη διαφορά στην παράσταση νίκης, β) το ότι τα κατώτατα όρια του ΣΥΡΙΖΑ δεν εφάπτονται με τα ανώτατα όρια της Ν.Δ. και γ) η εκτίμηση ότι η κατεύθυνση της χώρας δεν είναι σωστή, επιβεβαιώνουν τη νίκη της Αριστεράς. Ωστόσο το τελικό αποτέλεσμα, που είναι ο σχηματισμός αυτοδύναμης κυβέρνησης ή μη, παραμένει ζητούμενο, με την πλειοψηφία των πολιτών να μην πιστεύουν ότι οι κάλπες θα βγάλουν αυτοδυναμία.
 ΣΥΡΙΖΑ 35% - Ν.Δ. 30%
Στην εκτίμηση της πολιτικής επιρροής των κομμάτων η Public Issue δίνει στον ΣΥΡΙΖΑ 35% και στη Ν.Δ. 30% (και τα δύο κόμματα έχουν υποχώρηση από 0,5% το καθένα σε σχέση με τη μέτρηση της περασμένης εβδομάδας). Για την τρίτη θέση μάχονται τέσσερα κόμματα, με το Ποτάμι να έχει το πλεονέκτημα. Συγκεκριμένα, το Ποτάμι έχει 7%, η Χρυσή Αυγή 6,5%, το ΚΚΕ 6% και το ΠΑΣΟΚ 5,5%. Οι Ανεξάρτητοι Έλληνες φαίνεται ότι περνούν το όριο του 3%, καθώς λαμβάνουν 3,5%. Αντίθετα, το ΚΙΔΗΣΟ (με 2,5%), ο ΛΑΟΣ (με 2%) και η ΔΗΜ.ΑΡ. (με 0,5%) δεν υπερβαίνουν το όριο. Τα υπόλοιπα κόμματα λαμβάνουν συνολικά 1,5%.
Με βάση αυτά τα ποσοστά ο ΣΥΡΙΖΑ θα έπαιρνε στη Βουλή 144 έδρες, η Ν.Δ. 80, το Ποτάμι 19, η Χρυσή Αυγή 17, το ΚΚΕ 16, το ΠΑΣΟΚ 15 και οι Ανεξάρτητοι Έλληνες 9.
 Οι αναποφάσιστοι
Επισημαίνεται ότι η αδιευκρίνιστη ψήφος βρίσκεται στο 18%, ενώ εξαιρετικό ενδιαφέρον παρουσιάζει η πολιτική προέλευσή της, από την οποία συναρτάται σε σημαντικό βαθμό και η πολιτική επιρροή των κομμάτων. Με βάση την ψήφο των αναποφάσιστων στις βουλευτικές εκλογές του 2012, οι σημερινοί αναποφάσιστοι είναι: Ν.Δ. 26%, χωρίς γνώμη 23%, λευκό - άκυρο - αποχή 16%, ΠΑΣΟΚ 11%, ΣΥΡΙΖΑ 6%, Ανεξάρτητοι Έλληνες 6%, ΔΗΜ.ΑΡ. 4%, ΚΚΕ 2%, Χρυσή Αυγή 1%, ενώ στα υπόλοιπα κόμματα κατανέμεται το εναπομείναν 5%.
 Όρια επιρροής κομμάτων: Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν χάνει την πρωτιά
 Ιδιαίτερη σημασία έχουν τα όρια της εκλογικής επιρροής των κομμάτων, καθώς αποσαφηνίζουν το τοπίο για την πρώτη θέση. Ο ΣΥΡΙΖΑ κυμαίνεται από 33% έως 37% και η Ν.Δ. από 28% έως 32% - στοιχείο που αποδεικνύει ότι, σε αντίθεση με την αυτοδυναμία, έχει κριθεί η πρώτη θέση.
Στα κόμματα που διεκδικούν την τρίτη θέση, το Ποτάμι κινείται από 6% έως 8%, η Χρυσή Αυγή από 5,5% έως 7,5%, το ΚΚΕ από 5% έως 7% και το ΠΑΣΟΚ από 4,5% έως 5,5%.
Οι Ανεξάρτητοι Έλληνες κυμαίνονται μεταξύ 2,5% και 4,5%, ενώ το ΚΙΔΗΣΟ από 1,5% έως 3,5%, που σημαίνει ότι μπορεί να διεκδικήσει το 3%, σε αντίθεση με τον ΛΑΟΣ που οριακά θα έφτανε το όριο εισόδου στη Βουλή (έχει 1% έως 3%).
 Την εικόνα της πολιτικής υπεροχής του ΣΥΡΙΖΑ δείχνει εμφατικά η παράσταση νίκης που «χτυπάει κόκκινο». Συγκεκριμένα βρίσκεται στο υψηλότερο σημείο που έχει φτάσει σε προεκλογικές περιόδους. Στις βουλευτικές του 2012 ήταν 58% - 34% υπέρ της Ν.Δ., ενώ στις ευρωεκλογές του 2014 ήταν 38% - 43% υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ.
Σήμερα, σύμφωνα με την έρευνα της Public Issue, η παράσταση νίκης του ΣΥΡΙΖΑ «σκαρφάλωσε» στο ιστορικά υψηλό του 75%, ενώ της Ν.Δ. έπεσε στο ιστορικά χαμηλό του 13%. Από τον Δεκέμβριο η παράσταση νίκης βαίνει ογκούμενη υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ (με εξαίρεση την πρώτη εβδομάδα του Ιανουαρίου). Στις 4 τελευταίες έρευνες της Public Issue ο ΣΥΡΙΖΑ είχε 68% - 66% - 70% και τώρα φτάνει στο 75%, ενώ η Ν.Δ. είχε 20% - 22% - 16% και 13% αντίστοιχα.
 Αυτοδυναμία
Παρά την πολιτική υπεροχή του ΣΥΡΙΖΑ, στους πολίτες έχει διαμορφωθεί η άποψη ότι δεν θα προκύψει αυτοδύναμη κυβέρνηση από τις εκλογές. Σήμερα το 73% εκτιμά ότι δεν θα προκύψει αυτοδυναμία και το 22% ότι θα υπάρξει αυτοδύναμη κυβέρνηση. Σημειώνεται πάντως ότι το ποσοστό εκείνων που βλέπουν αυτοδυναμία αυξάνεται διαρκώς, ενώ εκείνων που θεωρούν ότι δεν θα προκύψει αυτοδυναμία μειώνεται. Μέσα σε σχεδόν τρεις εβδομάδες το ποσοστό εκείνων που δεν βλέπουν αυτοδυναμία έπεσε από το 81% στο 78% και τώρα στο 73%. Αντίστοιχα, το ποσοστό εκείνων που πιστεύουν ότι θα βγει αυτοδυναμία ανέβηκε από το 15% στο 17% και έφτασε σήμερα στο 22%.
 Πάντως συνολικά οι πολίτες δεν θέλουν μονοκομματικές κυβερνήσεις. Κυβερνήσεις πολυκομματικές και συνεργασίας θέλει το 74%, αυτοδύναμη - μονοκομματική το 22%, οικουμενική το 1%, ενώ το 3% δεν έχει γνώμη. Στους ψηφοφόρους της Ν.Δ., που παραδοσιακά ήταν υπέρ των μονοκομματικών κυβερνήσεων, οι απόψεις έχουν αλλάξει: το 83% θέλει κυβερνήσεις συνεργασίας, το 15% μονοκομματικές και το 1% δεν έχει άποψη. Στους ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ το 56% είναι υπέρ των πολυκομματικών κυβερνήσεων συνεργασίας, το 40% υπέρ των μονοκομματικών κυβερνήσεων και το 4% δεν έχει άποψη.
 Στραβά αρμενίζει το καράβι
Σε κάθε περίπτωση οι κυβερνήσεις -είτε πολυκομματικές είτε αυτοδύναμες- έχουν να αντιμετωπίσουν την ριζωμένη πεποίθηση των πολιτών ότι η χώρα βαδίζει σε λάθος κατεύθυνση και επομένως χρειάζεται αλλαγή. Σήμερα το 70% πιστεύει ότι τα πράγματα πηγαίνουν σε λάθος κατεύθυνση και το 20% σε σωστή. Πρόκειται για το υψηλότερο ποσοστό που έχει διαπιστωθεί από τις βουλευτικές εκλογές του 2012 και μετά (όταν ήταν 86% - 10%). Όταν ο ΣΥΡΙΖΑ κέρδισε με σχεδόν 5% τις ευρωεκλογές του 2014, το 56% θεωρούσε ότι η χώρα πηγαίνει σε λάθος κατεύθυνση και το 32% σε σωστή...
Η αίσθηση ότι η χώρα πορεύεται λάθος «κολλάει» και με το αυξημένο ενδιαφέρον του κόσμου για τις εκλογές. Το 74% που δηλώνει ότι ενδιαφέρεται για τις εκλογές (έναντι του 26% που δεν ενδιαφέρεται) είναι το διαχρονικά υψηλότερο ποσοστό της δεκαετίας, δηλαδή από τις βουλευτικές εκλογές του 2004.
 Τέλος, στην ερώτηση για το ποιος είναι ο καταλληλότερος πρωθυπουργός, τόσο ο Αντ. Σαμαράς (που προηγείται) όσο και ο Αλ. Τσίπρας ενδυναμώνουν το πρωθυπουργικό προφίλ τους. Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ ανέβηκε 5 μονάδες από τον Δεκέμβριο στην ερώτηση για τον καταλληλότερο πρωθυπουργό και ο πρόεδρος της Ν.Δ. 4 μονάδες. Έτσι ο Αλ. Τσίπρας είναι στο 35% (είχε 30% πριν από ένα μήνα) και ο Αντ. Σαμαράς στο 45% (από 41%). Το 20% των ερωτηθέντων απάντησαν «κανένας από τους δύο», ενώ τον Δεκέμβριο την απάντηση αυτή έδιναν το 28% των ερωτηθέντων.
Η έρευνα της Public Issue είναι τηλεφωνική, διενεργήθηκε την περίοδο 16 - 21 Ιανουαρίου, με τηλεφωνικές συνεντεύξεις σε δείγμα 1.010 ατόμων.














Πέμπτη 22 Ιανουαρίου 2015

4 αλήθειες ως απάντηση στην συστηματική τρομοκρατία με διασπορά ψευδών οικονομικών ειδήσεων στην οποία επιδίδεται η κυβέρνηση και ένα συμπέρασμα.

4 αλήθειες ως απάντηση στην συστηματική τρομοκρατία με διασπορά ψευδών οικονομικών ειδήσεων στην οποία επιδίδεται  η κυβέρνηση και ένα συμπέρασμα.

1.Πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης/ QE και η Ευρώπη
Όπως όλοι περίμεναν η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα ανακοίνωσε ότι θα αγοράσει ομόλογα των κρατών αξίας 1,4 δισεκατομμυρίων ευρώ , από τον Μάρτιο του 2015 και έως τον Σεπτέμβριο του 2016,  και αυτό παρά τις αντιρρήσεις της Γερμανίας.
Να ξεκαθαρίσουμε ευθύς εξαρχής ότι αυτή η απόφαση αφορά νέα χρηματοδότηση  και δεν εχει σχέση με  την προσφυγή για άντληση ρευστότητας από τον έκτακτο μηχανισμό ELA της Τραπέζης της Ελλάδος, όπως θα το αναλύσω πιο κάτω.
Λίγα 24ωρα και λίγο πριν τις ελληνικές εκλογές ο κ. Ντράγκι και οι συνεργάτες του έπραξαν  ...όπως η Fed. Δηλαδή “έριξαν” κεφάλαια στην ευρωπαϊκή οικονομία με τον τρόπο που το έκαναν για πέντε χρόνια οι ΗΠΑ και συνεχίζουν να το κάνουν οι γιαπωνέζοι, αγοράζοντας κρατικό και εταιρικό χρέος.
Ο Ντράγκι ρίχνει με αυτό τον τρόπο χρήμα στην αγορά, δημιουργώντας ένα γενικό κλίμα κάποιας χαλάρωσης από την ασφυξία που έχει επιβάλλει η Μέρκελ.
Όμως οι λεπτομέρειες της απόφασης θα κρίνουν και τον βαθμό απόδοσης και για τα κράτη και συνολικά  για την αγορά.
Πρόκειται για  ένα συμβιβασμό ο οποίος προβλέπει ότι επί της ουσίας δεν θα αγοράσει η ΕΚΤ κρατικά ομόλογα αλλά την αγορά θα κάνουν οι εθνικές κεντρικές τράπεζες αναλαμβάνοντας μαζί και το ρίσκο αυτής της αγοράς σε εθνικό επίπεδο, διοτι οι κεντρικές τράπεζες θα αναλαμβάνουν τον κίνδυνο για περίπου το 80% από τις αγορές τίτλων και μονο το  20% των επιπρόσθετων αγορών στοιχείων ενεργητικού θα υπόκειται σε καθεστώς αμοιβαιοποίησης του κινδύνου.
Η απόφαση όμως να επιμερισθεί ο εθνικός κίνδυνος του κρατικού χρέους σε εθνικό επίπεδο για όλες τις άλλες χώρες της Ευρωζώνης (ποσοτική χαλάρωση με τις ζημίες και τους κίνδυνους σε εθνική βάση), στην πραγματικότητα  θα μπορούσε να εκληφθεί από τις αγορές ως η επισημοποίηση του πρώτου βήματος αναδίπλωσης έναντι του κεκτημένου της κοινής ευρωπαϊκής νομισματικής πολιτικής.
Κάτι δηλαδή σαν μία έμμεση “εθνικοποίηση” της νομισματικής πολιτικής αυξάνοντας τις επιφυλάξεις των αγορών για το κατά πόσο το ευρώ είναι “κοινό” νόμισμα της Ευρωζώνης με μία ενιαία νομισματική πολιτική να το υποστηρίζει ή όχι. Η αναδίπλωση αυτή σαφώς υπονομεύει και το κύρος της ΕΚΤ έναντι των εθνικών αποφάσεων και θα επηρεάσει την στάση των αγορών κεφαλαίου απέναντι στην Ευρωζώνη καθώς θα καταγράφει έμπρακτα το κατά πόσο οι οικονομίες της Ευρωζώνης στον νέο φαύλο κύκλο υπερχρέωσης και αποπληθωρισμού μπαίνουν με “λιγότερη” κοινή νομισματική πολιτική ή όχι.
2.Πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης/ QE και η Ελλάδα.
Για τα ελληνικά ομόλογα η κατάσταση ήταν λίγο πολύ αποφασισμένη.  Θα αγορασθούν ελληνικά ομόλογα μόνο με την προϋπόθεση ότι η Ελλάδα καλύπτεται με πρόγραμμα στήριξης.
Μπορεί η απόφαση Ντράγκι για την ποσοτική χαλάρωση, σε ότι αφορά την Ελλάδα να έχει και στοιχεία χρησμού της Πυθίας, σε κάθε περίπτωση όμως δείχνει ότι η διαπραγμάτευση έχει ήδη ξεκινήσει και μάλιστα βρίσκεται σε καλό δρόμο.
Η νέα κυβέρνηση σε κάθε περίπτωση έχει έτσι κι αλλιώς περιθώρια διαπραγμάτευσης, δεν έχουν σημασία τα ασφυκτικά πλαίσια τα οποία θέλησε να επιβάλλει η κυβέρνηση Σαμαρά.  Είναι πάντως σαφές ότι ο Ντράγκι δεν θα μπορούσε να δώσει προεκλογικό δώρο  στην νέα ελληνική κυβέρνηση, αλλά δεν έκανε και την χάρη που περίμενε ο Σαμαράς, εξαιρώντας την Ελλάδα που και πάλι κινδυνολόγησε  με το νέο του διάγγελμα.
Η Ελλάδα περιλαμβάνεται στο πρόγραμμα αλλά από τον Ιούλιο (γιατί έτσι είχε συμφωνηθεί εδώ και καιρό όπως είπε ο κ. Ντράγκι),  αλλά χρειάζονται και διαπραγματεύσεις λόγω του ειδικού καθεστώτος που ισχύει για την Ελλάδα. « Τον Ιούλιο και αφότου η Ελλάδα αποπληρώσει τα ομόλογα που λήγουν τότε και βρίσκονται στο χαρτοφυλάκιο της ΕΚΤ (SMPs) θα μπορούσε η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα να αρχίσει να αγοράζει ελληνικά ομόλογα, σύμφωνα με τους κανόνες του προγράμματος ποσοτικής χαλάρωσης», όπως είπε ο επικεφαλής της ΕΚΤ Μάριο Ντράγκι σε σχετική ερώτηση.
Ο κ. Ντράγκι διευκρίνισε ότι για την περίπτωση της Ελλάδος η συμμετοχή της χώρας στο πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης προϋποθέτει ότι είναι σε ισχύ η εξαίρεση που είχε θεσπίσει η ΕΚΤ για την αποδοχή των ελληνικών ομολόγων ως ενέχυρο για όσο διάστημα η χώρα βρίσκεται σε πρόγραμμα. Το χρονικό όριο του Ιουλίου τίθεται διότι η ΕΚΤ διαθέτει στο χαρτοφυλάκιο της ομόλογα του Ελληνικού Δημοσίου, επομένως αν αγόραζε από το Μάρτιο θα ξεπερνούσε το όριο του 33% που έθεσε σήμερα η ίδια. Ο κ. Ντράγκι  συμπλήρωσε ότι και για την Ελλάδα θα ισχύουν οι γενικοί κανόνες που ισχύουν για όλες τις χώρες της ευρωζώνες, δηλαδή η ΕΚΤ θα μπορέσει να αγοράσει έως το 33% των κρατικών ομολόγων που διαπραγματεύονται στη δευτερογενή αγορά, ενώ δεν θα μπορεί να αγοράζει πάνω από το 25% για κάθε μία συγκεκριμένη έκδοση (π.χ. 5ετή ομόλογα).
3.Ρευστότητα τραπεζών από τον έκτακτο μηχανισμό ELA
Όσο  αφορά την  χρηματοδότηση των τραπεζών για άντληση ρευστότητας από τον έκτακτο μηχανισμό ELA της Τραπέζης της Ελλάδος που ενεκρίθη από την ΕΚΤ.
Η υφιστάμενη χρηματοδότηση της ρευστότητας των τραπεζών είναι εντελώς διαφορετικό κεφάλαιο των δράσεων της ΕΚΤ και δεν εχει καμία σχέση με την σημερινή απόφαση.
Δηλαδή η χρηματοδότηση των ελληνικών τραπεζών:
1ον) Με ενέχυρο (collateral) ομόλογα ή τιτλοποιημένες απαιτήσεις (δάνεια κλπ)  η οποία φτάνει τα 30-40 δις σήμερα,
2ον) Μέσω του ELA που αυτή τη στιγμή είναι μηδενική
(η χρηματοδότηση), συνεχίζεται κανονικά χωρίς να αλλάζει κάτι. Μάλιστα ανακοινώνεται άμεσα η προληπτική έγκριση  των αιτήσεων για τον ELA, για  έκτακτη γραμμή ρευστότητας  που υπέβαλε η Τράπεζα Ελλάδας, ύψους 30-40 δις ευρώ (αν χρειαστούν...).
O Μηχανισμός Έκτακτης Βοήθειας (ΕLA) μπορεί να χορηγεί ρευστότητα στις ελληνικές τράπεζες ακόμη και μετά τις 28 Φεβρουαρίου που λήγει η παράταση του Μνημονίου, καθώς αυτές είναι φερέγγυες (solvent) και εφόσον διαθέτουν τις αναγκαίες εξασφαλίσεις (collaterals).
Η ΕΚΤ ενέκρινε το αίτημα για χορήγηση ρευστότητας στις ελληνικές τράπεζες. Η έγκριση της ΕΚΤ αφορά χρονικό διάστημα δύο εβδομάδων, καθώς τούτο προβλέπεται από τους σχετικούς κανονισμούς. Το σχετικό αίτημα εφόσον υπάρχει ανάγκη για πρόσθετη ρευστότητα θα επανακατατεθεί δηλαδή και στην επόμενη συνεδρίαση του διοικητικού συμβουλίου της ΕΚΤ μετά από δεκαπέντε ημέρες.
4.Χρηματοδότηση από  την EBRD (Ευρωπαϊκή Τράπεζα για την Ανασυγκρότηση και την Ανάπτυξη)
 Η χθεσινοβραδινή  ηχηρή και απόλυτη διάψευση των κυβερνητικών φερέφωνων που ήθελαν την EBRD (την Ευρωπαϊκή Τράπεζα για την Ανασυγκρότηση και την Ανάπτυξη) να «παγώνει» τη χρηματοδότηση ελληνικών επενδυτικών σχεδίων ύψους πολλών δις ευρώ, είναι ίσως η καλύτερη απάντηση στη συστηματική τρομοκρατία με διασπορά ψευδών ειδήσεων στην οποία επιδίδεται  ο σκληρός πυρήνας της κυβερνητικής Ακροδεξιάς
 «Η Ευρωπαϊκή Τράπεζα Ανασυγκρότησης και Ανάπτυξης (EBRD) δεν ανέβαλε τη λήψη απόφασης για το αν θα αρχίσει να δραστηριοποιείται στην Ελλάδα, ή όχι, για μετά τις εκλογές, αναφέρει με e-mail του ο επικεφαλής για τις σχέσεις της τράπεζας με τα ΜΜΕ Axel Reiserer»
5.Συμπέρασμα.
 Με βάση τα παραπάνω, ούτε τα ΑΤΜ κινδυνεύουν να ¨στεγνώσουν¨ , ούτε να υπάρξει πρόβλημα στη ρευστότητα και οι  εκροές καταθέσεων είναι ελεγχόμενες και απολύτως διαχειρίσιμες όπως οι ίδιες  οι τράπεζες αναφέρουν και επιπροσθέτως η νέα κυβέρνηση έχει περιθώρια πολιτικής διαπραγμάτευσης η οποία έχει ήδη ξεκινήσει (όπως διαφαίνεται από τις δηλώσεις Ντράγκι) και μάλιστα βρίσκεται σε καλό δρόμο...
Όσοι παίζουν σήμερα, θα συνεχίσουν να παίζουν από τη Δευτέρα με τη σταθερότητα του τραπεζικού συστήματος και τις καταθέσεις των πολιτών για να εκβιάσουν την Αριστερά. Μέρκελ, ΕΚΤ και το σύμπλεγμα ΜΜΕ- Τραπεζών στήνουν  ήδη το σκηνικό για την πρόκληση τραπεζικής επιδρομής (bankrun) από την πρώτη μετεκλογική εβδομάδα.

Το διλήμματα που θα τεθούν, και πιθανότατα θα κριθουν πολύ γρήγορα, είναι συντεταγμένη σύγκρουση ή ταπεινωτική συνθηκολόγηση.
Όλα αυτά βέβαια με τη αίρεση της συνεπείας ή της ασυνέπειας της νέας  κυβέρνησης  και την αγωνιστική διάθεση των πολιτών, του λαού..
Γιατί αλλιώς …, αλλά αυτά ας τα δούμε μετά τις εκλογές που σε αυτές  προέχει η συντριπτική μέχρι αφανισμού ήττα των κομμάτων της συγκυβέρνησης και των εξαπτερυγών της  ΚΙΔΗΣΟ, ΠΟΤΑΜΙ καθώς και της φασιστικής Χ.Α.


Η ΣΦΟΔΡΗ ΕΠΙΘΥΜΙΑ ΤΗΣ ΑΠΑΛΛΑΓΗΣ ΚΥΡΙΑΡΧΕΙ ΣΤΗ ΧΩΡΑ

Η ΣΦΟΔΡΗ ΕΠΙΘΥΜΙΑ ΤΗΣ ΑΠΑΛΛΑΓΗΣ ΚΥΡΙΑΡΧΕΙ ΣΤΗ ΧΩΡΑ

Ελάχιστοι πλέον αμφιβάλλουν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα αναδειχθεί πρώτο κόμμα στις βουλευτικές εκλογές της Κυριακής. Δεν είναι τόσο ότι αυτοί που θα ψηφίσουν τον ΣΥΡΙΖΑ έχουν συμμεριστεί τις θέσεις του. Θα τολμούσαμε να υποθέσουμε ότι πάρα πολλοί ούτε καν τις έχουν διαβάσει. Η σοβαρότατη αιτία της εκλογικής ενίσχυσης του μέχρι σήμερα κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης δεν είναι το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ ή τα όσα λέει ο Αλέξης Τσίπρας. Είναι πρωτίστως η σφοδρότατη επιθυμία του ελληνικού λαού να απαλλαγεί από την απερχόμενη κυβέρνηση και τη μνημονιακή πολιτική της. Αυτό το αίσθημα έχει κυριαρχήσει πλέον σε ολόκληρη τη χώρα, έχει επικρατήσει καθολικά. Υπ' αυτό το πρίσμα είναι αδύνατον για τη ΝΔ -πόσω μάλλον για το πλήρως κατάρρευσαν ΠΑΣΟΚ- να αλλάξει την πορεία των γεγονότων που οδηγούν σε μια διαρκώς διευρυνόμενης έκτασης εκλογική της ήττα.
Ο πολιτικός οδοστρωτήρας της απαλλαγής ισοπεδώνει τα πάντα. Στο Μέγαρο Μαξίμου το έχουν πλήρως αντιληφθεί αυτό και το έχουν υποχρεωτικά αποδεχτεί. Έχουν καταλάβει δηλαδή ότι ο κόσμος δεν ακούει τίποτα από αυτά που λένε η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, θέλει μόνο να απομακρυνθεί από την εξουσία αυτή η κυβέρνηση. Μόνο αφότου ικανοποιηθεί αυτός ο πόθος του λαού θα ξαναρχίσει ο κόσμος να σκέπτεται και να ζητάει συγκεκριμένα πράγματα. Ευνόητο είναι πως, όταν κυριαρχεί η επιθυμία για απαλλαγή από μια κυβέρνηση, οι κοινωνικές πλειοψηφίες που σχηματίζονται γύρω από το αίτημα αυτό είναι ανομοιογενείς και ως εκ τούτου εύθραυστες πολιτικά.
Η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ ή με πυρήνα τον ΣΥΡΙΖΑ που θα διαδεχθεί την κυβέρνηση Σαμαρά - Βενιζέλου θα το διαπιστώσει οπωσδήποτε αυτό, ενδεχομένως με επώδυνο τρόπο, όταν θα αρχίσει να ασκεί εξουσία. Περί αυτού όμως θα έχουμε τον χρόνο να συζητήσουμε στο μέλλον. Η περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ άλλωστε έχει και μια πρόσθετη ιδιομορφία. Όταν σε μια πενταετία ένα κόμμα του 5% γίνεται κόμμα του 35%, η έλλειψη ομοιογένειας είναι εξ ορισμού το κυρίαρχο χαρακτηριστικό του. Το πρόβλημα του ΣΥΡΙΖΑ κατά κανέναν τρόπο δεν είναι οι συνιστώσες του και οι σε κεφαλαιώδη θέματα διαφορετικές απόψεις τους.
Όχι, δεν είναι αυτό το πρόβλημά του. Το πρόβλημα του ΣΥΡΙΖΑ, αντιθέτως, είναι οι... ψηφοφόροι του! Η μνημονιακή εξαθλίωση της ελληνικής κοινωνίας οδήγησε σε μαζική συρροή ψηφοφόρων προς τον ΣΥΡΙΖΑ, με εντελώς διαφορετικά κίνητρα ο καθένας, επειδή ήταν η μόνη ορατή εναλλακτική λύση στη συμφορά των κυβερνήσεων του Γιώργου Παπανδρέου, του Λουκά Παπαδήμου και των Αντώνη Σαμαρά - Βαγγέλη Βενιζέλου. Το πλεονέκτημα του ΣΥΡΙΖΑ όταν φτιάξει κυβέρνηση είναι πως στον κόσμο αρκεί να δημιουργηθεί αρχικά το συναίσθημα ότι σταμάτησε η ατελείωτη κατρακύλα. Δεν προσδοκά αυτή τη στιγμή ο λαός ούτε αριστερή πολιτική της κυβέρνησης, ούτε επιστροφή στο 2009. Σε πρώτη φάση, αρκεί να προκληθεί ένα αίσθημα ανακούφισης. Να μην πληρώσει ο κοσμάκης ΕΝΦΙΑ το 2015, να νομοθετηθεί το αφορολόγητο των 12.000 ευρώ για κάθε φορολογούμενο, να πάρουν οι συνταξιούχοι την 13η σύνταξη, να ξαναγίνει 751 ευρώ ο κατώτατος μισθός, να αποκατασταθούν οι εργασιακές σχέσεις.
Θα ήταν παρανοϊκό να χαρακτηριστούν μέτρα σαν αυτά «αριστερή πολιτική». Αστική πολιτική συνιστούν - και μάλιστα αστική πολιτική πολύ υποδεέστερη από εκείνη του κράτους της Δεξιάς επί Κώστα Καραμανλή! Αστική πολιτική άσκησε και ο Κώστας Καραμανλής, αστική πολιτική άσκησαν και οι Σαμαράς - Βενιζέλος ή ο Γιώργος Παπανδρέου, πριν από αυτούς. Μόνο που συγκρινόμενες μεταξύ τους αυτές οι δύο αστικές πολιτικές, είναι η μέρα με τη νύχτα! Οι συνθήκες άλλαξαν, θα πει κανείς. Έχει δίκιο, οι συνθήκες άλλαξαν στο πλαίσιο της Ευρωζώνης και της ΕΕ, καθώς οι Γερμανοί επελαύνουν στην Ευρώπη και με όπλο το ευρώ κατακτούν τη Γηραιά Ήπειρο.
Οι συνθήκες όντως άλλαξαν στην Ευρωζώνη, αλλά ήταν μονόδρομος αυτή η πανάθλια μνημονιακή πολιτική; Ναι, απάντησαν οι Σαμαράς και Βενιζέλος - γι' αυτό ο λαός θα τους στείλει την Κυριακή εκτός εξουσίας. Όχι, απαντά ο Αλέξης Τσίπρας και ο λαός τον στέλνει στα ουράνια, περιμένοντας να αποδείξει εμπράκτως ότι οι ελπίδες που γέννησαν τα λόγια του μπορούν να αλλάξουν την κυβερνητική πολιτική, πάντα μέσα στο πλαίσιο του συστήματος. Τον ευνοούν οι χαμηλές προσδοκίες του κόσμου, αλλά ο χρόνος που θα έχει στη διάθεσή του για να πείσει τους Έλληνες ότι αυτός αλλάζει τα πράγματα θα είναι πολύ σύντομος.

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΔΕΛΑΣΤΙΚ