Βαρβαρότητα
Άλλοι έχουν
πολύ ήλιο μέσα τους κι άλλοι πολύ σκοτάδι, δεν είναι άρα δυνατόν να
αντιλαμβάνονται το ίδιο φως που εκπέμπουν τα γεγονότα, η καθημερινότητα.
Φαντάζει επιτακτικό
σχεδόν να συμφωνήσουμε σε μια ερμηνεία, σε μια πραγματικότητα, διαφορετικά
πρέπει να πάμε στα χαρακώματα εμφυλίων πολέμων. Πραγματικότητα είναι ότι, παρά
τα μνημόνια που θα έσωζαν τη χώρα, θα επέφεραν βελτιωτικές διαρθρωτικές
αλλαγές, θα εξαλείφονταν η διαπλοκή και τα σκάνδαλα και θα τιμωρούνταν οι
διασπαθιστές του δημοσίου χρήματος, παρά λοιπόν όλα αυτά, η κατάσταση
χειροτερεύει, οι αυτοκτονίες πληθύνονται, η σχιζοφρένεια καταλαμβάνει, όπως και
η κατάθλιψη, πολλούς από τους εναπομείναντες Ελληνες. Για ποια έξοδο από την
κρίση μιλάνε αδιάντροπα οι βέβηλοι; Προφανώς δεν έχουν καταλάβει, ή δεν
νοιάζονται, ότι η κρίση άρχισε και δεν τελειώνει, διότι υπήρχε απλώς στων
περισσοτέρων τα φουσκωμένα καταναλωτικά μυαλά που δεν την έβλεπαν, την προσπερνούσαν,
βαλτωμένα στον νήδυμο του ευδαιμονισμού. Τώρα πρέπει ν’ αρχίσουμε από την
απελευθέρωση του ταξικού λεξιλογίου, να ορίσουμε μόνοι μας τις έννοιες της
συμμετοχής και της δημοκρατίας, να αυτοκαθοριστούμε, να αυτοθεσμιστούμε.
Κομμάτι δύσκολο. Αλλά όταν σταυρώνεις τα χέρια, κυριαρχούν οι ίδιοι και οι
ίδιοι· παραλλάσσονται μερικώς για να κρύψουν το αμαρτωλό παρελθόν τους,
αλλάζουν φυσιογνωμία αλλά δεν παύουν να έχουν βάρβαρες ψυχές. Μας αρέσει η
βαρβαρότητα μήπως;