Τρωτή, εύθραυστη και ανασφαλής ζωή.

Τρωτή, εύθραυστη  και ανασφαλής ζωή.

Τι χαρακτηρίζει  και τι συμβαίνει στο σήμερα;

Η διάλυση του συστήματος κοινωνικής προστασίας, η εξοντωτική και άδικη φορολόγηση και η αέναη λιτότητα, που αφαιρούν κάθε δίχτυ προστασίας και δημιουργούν μετέωρους ανθρώπους, με ελάχιστες δυνατότητες άμυνας και προσωπικής αξιοπρέπειας.

Αποτέλεσμα: Η έκπτωση της ανθρώπινης κατάστασης και η μείωση των δυνάμεων, των δυνατοτήτων και των προοπτικών της πλειονότητας των πολιτών που ζουν σε συνθήκες περιορισμού, στέρησης και φτώχειας.

Στις μέρες  της κρίσης οι περισσότεροι άνθρωποι είναι (και νιώθουν) γυμνοί ή καλύτερα απογυμνωμένοι εξαιτίας μιας ρευστής κατάστασης, οι διακυμάνσεις της οποίας είναι αδύνατο να προβλεφθούν, αλλά τα αποτελέσματά της είναι απολύτως ορατά: σταδιακή πτώχευση, αβεβαιότητα, έλλειψη προοπτικής, άγχος και κατάθλιψη.

Αυτή η ρευστότητα στην κοινωνία, γίνεται ρευστότητα στο προσωπικό πεδίο και κάνει την προσωπικότητα του καθενός ρευστή.

 Δεν είμαι αυτός που θέλω να είμαι, αυτός που σχεδίαζα να είμαι, αλλά αυτός που μπορώ να γίνω και αυτό που μου επιβάλλεται να είμαι. Βαθμιαία αφήνω πίσω μου τον εαυτό μου και γίνομαι κάποιος άλλος: αναγκαστικά πιο προσαρμοστικός, πιο ευέλικτος και, φυσικά, «λιγότερος», μικρότερος και πιο αλλοτριωμένος από ποτέ. Υποβάλλομαι σε συρρίκνωση του εαυτού και προσαρμόζομαι στις διαστάσεις ενός ζουρλομανδύα μαζικής παραγωγής: ζουρλομανδύα διότι στην εποχή του αμύθητου πλούτου και των πιο απίστευτων τεχνολογικών εξελίξεων,  καταδικάζομαι στην έσχατη (ή σχετική) ένδεια.

Η  οικονομική ανισότητα όμως μεταφράζεται και σε πολιτική ανισότητα , στον αυταρχισμό και σε αντιδημοκρατικές εκτροπές.

Έρμαιο των συνθηκών ο άνθρωπος, αλλά και κοροϊδία αποδεικνύονται οι έννοιες όπως η οικονομία της αγοράς, η «ελευθερία του ατόμου» και η «ατομική πρωτοβουλία».

Τρωτότητα, ευθραυστότητα, ανασφάλεια είναι αυτά που υπάρχουν στην ζωή της μεγάλης πλειονότητας των πολιτών.

 Υπάρχει έξοδος , υπάρχει λύση;

 Ναι! Και  η απάντηση είναι: συλλογικές απαντήσεις, νέες συλλογικότητες, αντίσταση στην εσωτερίκευση των συλλογικών προβλημάτων και να  αναλάβουμε την ευθύνη και την πρωτοβουλία να διεκδικήσουμε μια περισσότερο συμβιωτική και δημοκρατική κοινωνία.

Το ατομικό, να γίνει κοινωνικό ,το εγώ, εμείς και ο καναπές να γίνει δρόμος (του αγώνα )!

Μαρίνος Λάμπρος.