Αναζητώντας τους 180

Αναζητώντας τους 180

του Γιώργου Δελαστίκ

Πανικός επικρατεί στους ηγετικούς κύκλους του ΣΥΡΙΖΑ. Τα φερέφωνα του Μεγάρου Μαξίμου στα Μέσα Ενημέρωσης έχουν ρίξει στην «πιάτσα» την πληροφορία ότι η κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου έχει ήδη αποφασίσει να αρχίσει τις διαδικασίες εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας όχι στις 12 Φεβρουαρίου 2015, το έσχατο όριο κατά το Σύνταγμα, αλλά στις 12 Ιανουαρίου. Σκοπεύουν δηλαδή η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ να επισπεύσουν τη διαδικασία ένα μήνα. Αυτή η απόφαση επίσπευσης είναι που προκάλεσε τον πανικό του ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος σκέπτεται ότι η κυβέρνηση έχει ήδη κατορθώσει να συγκεντρώσει τους αναγκαίους 180 βουλευτές, χρησιμοποιώντας όλα τα μέσα που έχει στη διάθεσή της. Γι’ αυτό ο ΣΥΡΙΖΑ μιλάει διαρκώς για αποστασία.

Δεν είναι το ζήτημα αν και πώς μάζεψε τους 180 βουλευτές η κυβέρνηση, πράγμα που εμείς πρέπει πρώτα να το δούμε να υλοποιείται στην τρίτη ψηφοφορία για να το πιστέψουμε. Το πολύ σκληρό μάθημα που θα πάρει ο ΣΥΡΙΖΑ, αν όντως συμβεί αυτό, συνίσταται στο γεγονός ότι, αν περιφρονεί τους αριστερούς ψηφοφόρους του και ασχολείται η ηγεσία του μόνο πώς θα πείσει την αστική τάξη ότι ενδεχόμενη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ θα είναι ακίνδυνη για τα συμφέροντά της, τότε οι δυσάρεστες εκπλήξεις θα είναι στην ημερήσια διάταξη. Οι ΣΥΡΙΖΑίοι μπορούν πάντως να μη θεωρούν βέβαιο ακόμη ότι θα υπάρξουν 180 βουλευτές που θα ψηφίσουν όποιον πρόεδρο θα προτείνει η κυβέρνηση.

Λέγεται ότι απόψε το βράδυ ο Αντώνης Σαμαράς θα ανακοινώσει την 12η Ιανουαρίου ως ημερομηνία έναρξης των ψηφοφοριών εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας. Αμφιβάλλουμε. Θα μπορούσε, βέβαια, να το κάνει, αν είχε επιλέξει τον… πολιτικό χορό του Ζαλόγγου – αν είχε αποφασίσει δηλαδή ότι θα στήσει σκηνικό σύγκρουσης με την τρόικα και θα πάει σε βουλευτικές εκλογές ως… «αντιστασιακός». Θα γέλαγε και το παρδαλό κατσίκι! Τα σαρκαστικά χάχανα του λαού όμως ελάχιστα θα ωφελούσαν τον Σαμαρά και τον Βενιζέλο, αφού θα αποδείκνυαν ότι οι αντιμνημονιακές – αντιγερμανικές πολιτικές δυνάμεις είχαν απόλυτο δίκιο, καθώς μέχρι και οι σύγχρονοι «γερμανοτσολιάδες» αναγκάστηκαν να υποκριθούν πως βγαίνουν στο αντάρτικο για να πάρουν καμιά ψήφο και να μην ξεφτιλιστούν τελείως.

Δεν υπάρχει περίπτωση να πάει η κυβέρνηση σε εκλογές μασκαρεμένη σε «αντιστασιακή» γιατί οι ψηφοφόροι θα την τρελάνουν στις… φάπες! Αν δεν βρει τους 180 και στηθούν κάλπες, υπάρχουν δύο αναπότρεπτες εξελίξεις. Πρώτον, θα ηττηθεί και θα απομακρυνθούν από την άσκηση της εξουσίας τόσο ο Σαμαράς κι ο Βενιζέλος όσο και τα αποκρουστικά γερμανόδουλα κόμματα της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ. Δεύτερον, η κυβέρνηση είναι υποχρεωμένη να πάει στις εκλογές επιχειρώντας να πείσει όσο μπορεί περισσότερους ηλίθιους ότι έχει στα σκαριά τη συμφωνία με την τρόικα για «έξοδο από το Μνημόνιο». Πόσο πειστική μπορεί όμως να είναι αυτή η ψευδής εικόνα ακόμη και για τους πιο καθυστερημένους ψηφοφόρους της Δεξιάς και του ΠΑΣΟΚ είναι άκρως συζητήσιμο. Ειδικά τώρα που η Γερμανία απαιτεί μέσω της τρόικας να πέσει άγριο τσεκούρι στις συντάξεις! Είναι γνωστό ότι οι συνταξιούχοι είναι η μοναδική κοινωνικά μεγάλη ομάδα ακόμα πολιτικά πιστή στην κυβέρνηση. Όταν όμως ο Σαμαράς και ο Βενιζέλος, για να γλιτώσουν το πολιτικό τομάρι τους από τους Γερμαναράδες, αρχίσουν να πετούν τους γέρους ψηφοφόρους τους μαζικά στον οικονομικό Καιάδα, είναι εντελώς αδύνατον πια να κερδίσουν εκλογές υπό ομαλές συνθήκες. 

Γι’ αυτό και το πρωταρχικό μέλημά τους είναι πώς θα τις αποτρέψουν όχι πώς θα τις κερδίσουν!

 Μόνον ένας τρόπος υπάρχει να μη γίνουν εκλογές στις 22 Μαρτίου, που είναι η τελευταία συνταγματική προθεσμία (ή στις 22 Φεβρουαρίου, αν όντως ξεκινήσουν τις διαδικασίες στις 12 Ιανουαρίου): να μαζέψουν 180 βουλευτές και να βγάλουν Πρόεδρο Δημοκρατίας.

Αυτό υπερβαίνει κατά πολύ το ζήτημα αν η κυβέρνηση μπορεί να πείσει, να δελεάσει, να εξαγοράσει ή να εκβιάσει βουλευτές που της λείπουν, για να συμπληρώσει τον μαγικό αριθμό των 180. Βεβαίως και μπορεί, εκτιμούμε εμείς, αν μιλάμε γι’ αυτή τη στιγμή. Καμιά πρακτική σημασία δεν έχει όμως αυτή η εκτίμηση διότι αφορά το σήμερα, όπου βεβαίως δεν γίνεται καμιά προεδρική εκλογή. 

Το ζήτημα της τελικής στάσης ακόμη και βουλευτών πρόθυμων να εξαγοραστούν, αν υποθέσουμε ότι υπάρχουν τέτοιοι, θα εξαρτηθεί από το πολιτικό κλίμα που θα υπάρχει τις μέρες της προεδρικής εκλογής. Αν έξω από τη Βουλή π.χ. την ημέρα της καθοριστικής ψηφοφορίας υπάρχουν 100.000 ή 200.000 μαινόμενου λαού που βρυχάται για να διώξει τους «γερμανοτσολιάδες» της κυβέρνησης, οι κατά ΣΥΡΙΖΑ «αποστάτες» δεν θα τολμήσουν να προκαλέσουν τους Έλληνες με την ψήφο τους, για να πλουτίσουν οι ίδιοι ή για να διατηρήσουν για ένα χρόνο ακόμη τις βουλευτικές τους πλούσιες αποδοχές κάτι «πολιτικά ψοφίμια» τρυπωμένα στο κοινοβούλιο με τη γνώση ότι αποκλείεται να ξαναμπούν εκεί μέσα ακόμη κι ως… αρουραίοι!

 Αν το πολιτικό κλίμα όσο πλησιάζουμε προς την προεδρική εκλογή δεν είναι κυριολεκτικά εμπρηστικό, με το λαό στους δρόμους, τόσο πιο εφικτό θα γίνει για την κυβέρνηση να μαζέψει τους 180.

Ακόμη και η ολιγαρχία, η οποία σήμερα διαφοροποιείται από την κυβέρνηση και σταδιακά αποστασιοποιείται, για να πετύχει ομαλή εναλλαγή κυβέρνησης και ενσωμάτωση της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, θα κάνει δεύτερες σκέψεις. Μόνο αν η οικονομική ελίτ θεωρήσει ότι είναι αδύνατη η πολιτική επιβίωση της κυβέρνησης Σαμαρά – Βενιζέλου θα την εγκαταλείψει. Διαφορετικά, φυσικά και την προτιμάει. Όλοι προτιμούν τους πειθήνιους δούλους που γνωρίζουν…