H ΥΣΤΑΤΗ ΜΑΧΗ ΤΟΥ ΣΑΜΑΡΑ

H ΥΣΤΑΤΗ ΜΑΧΗ ΤΟΥ ΣΑΜΑΡΑ

Του Γ. ΔΕΛΑΣΤΙΚ*

Στον πάπα Φραγκίσκο πήγε ο Αλέξης Τσίπρας. Στην καγκελάριο Μέρκελ θα πάει μεθαύριο ο Αντώνης Σαμαράς. Κίνηση ευρωπαϊκών δημοσίων σχέσεων άνευ ουσιαστικού πολιτικού αντικρίσματος το ταξίδι του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ στη Ρώμη. Προσκύνημα ικεσίας προς την «αφέντρα» της χώρας μας το ταξίδι του προέδρου της ΝΔ και πρωθυπουργού στοΒερολίνο. Στην προσπάθεια αναρρίχησης στην πρωθυπουργία εντάσσεται για τον Αλέξη Τσίπρα και η απόσπαση της ευλογίας θρησκευτικών ηγετών. Στην προσπάθεια παραμονής σην πρωθυπουργία αποσκοπεί η μάταιη αναζήτηση γερμανικούοίκτου από τον Αντώνη Σαμαρά – είδους ανέκαθεν ενανεπαρκεία!

Ολόκληρη την εβδομάδα που πέρασε οι πάντες ασχολούνταν με το κυβερνητικό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ που παρουσίασε στη Θεσσαλονίκη το περασμένο Σάββατο ο Αλ. Τσίπρας. Έδωσε πολύ συγκεκριμένες υποσχέσεις, τις οποίες ο ίδιος ονόμασεδεσμεύσεις, πέρα από τις γενικόλογες – και ανεδαφικές σε αρκετές περιπτώσεις – περιγραφές της υποτιθέμενης κυβερνητικής πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ. Όλοι οι Έλληνες κατάλαβαν, όταν άκουσαν, όταν άκουσαν τις δεσμεύσεις του Τσίπρα, δύο πράγματα. Πρώτον, ότι συνιστούν οικονομική ανακούφιση για τα ασθενέστερα λαϊκά στρώματα αλλά και για ολόκληρο τον ελληνικό λαό, δεύτερον, ότι σε καμμία περίπτωση οι εν λόγω δεσμεύσεις δεν συνιστούν πολιτική αριστερής κυβέρνησης. Ακόμη δηλαδή κι αν υλοποιηθούν στο 100% τα όσα υποσχέθηκε ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, η οικονομική και κοινωνική κατάσταση που επικρατούσε στην Ελλάδα το 2009, όταν κυβερνούσε η Δεξιά του Κώστα Καραμανλή, συνιστούσε …«εξτρεμιστική πολιτική αριστερίστικου καθεστώτος» σε σύγκριση με τα όσα έταξε ο Τσίπρας, αν υλοποιηθούν πλήρως! Αν το κράτος της καραμανλικής Δεξιάς το 2009 ήταν πολύ πιο φιλολαϊκό από αυτό που επαγγέλλεται ο ΣΥΡΙΖΑ, τούτο σημαίνει ότι οι προτάσεις Τσίπρα κινούνται απολύτως εντός του συστήματος! Κατά κανένα τρόπο δεν συνιστούν ρήξη με το σύστημα.

 Αυτό απογοήτευσε τους αριστερούς. Κανένας σοβαρός αριστερός δεν διαφωνεί, δεν αποδοκιμάζει ή δεν υποτιμά μέτρα οικονομικής ανακούφισης των λαϊκών στρωμάτων, ανεξαρτήτως ποιος πρωθυπουργός τα παίρνει – ο Κώστας Καραμανλής, ο Γιώργος Παπανδρέου, ίσως αύριο οΤσίπρας. Από τον τελευταίο όμως θα ήθελε να ακούσει κάποια μέτρα με πιο ριζοσπαστική προοπτική, όχι απλώς μια μερική αποκατάσταση ζημιών των ασθενέστερων λαϊκών στρωμάτων. Αντιθέτως, ο Αλέξης Τσίπρας στην ομιλία του δεν ανέφερε καν τον όρο «αριστερή κυβέρνηση», έστω για τα μάτια του κόσμου! Επιλέγοντας άλλωστε το ίδιο πλαίσιο αντιμετώπισης των προβλημάτων της χώρας – μέσα στο ευρώ, μέσα στην ΕΕ, μέσα στο ΝΑΤΟ – με την κυβέρνηση Σαμαρά, πώς να παρουσιάσει την κυβέρνηση του αριστερή; Στην ομιλία του στη Θεσσαλονική ο πρόεδρος τουΣΥΡΙΖΑ ισχυρίστηκε ότι αυτό σφυρηλατεί ευρύτερες ευρωπαϊκές συμμαχίες, ενώ ο Αντ. Σαμαράς κάνει ό,τι λένε οι δανειστές και σφυρηλατεί συμμαχία μόνο με τη Γερμανία! Αντί δηλαδή να τον κατηγορήσει ότι είναι δούλος των Γερμανών, τον κατηγόρησε για… «μονομέρεια» στις συμμαχίες του! Θα ήταν επίσης πολύ διασκεδαστικό να πληροφορηθούμε ποιες είναι αυτές οι συμμαχίες που διαμορφώνει ο Αλέξης Τσίπρας μέσα στην ΕΕ. Ποιοι ακριβώς ονομαστικά είναι οι σύμμαχοι του; Μήπως αυτό το γερμανόδουλο νούμερο, ο γάλλος πρόεδρος Φρανσούα Ολάντ, συμπεριλαμβάνεται στους συμμάχους του Αλέξη; Ή μήπως αυτός ο καραδεξιός καραγκιόζης , ο πρωθυπουργός Ματέο Ρέντσι της Ιταλίας, ο οποίος ζήτησε… 1.000 (ναι, χίλιες) μέρες για να κάνει μεταρρυθμίσεις; Ή μήπως τα θλιβερά «ευρωλιγούρια» της ευρωπαϊκής Αριστεράς, που αν ποτέ τους φωνάξουν οι σοσιαλδημοκράτες να κάνουν μαζί τη κυβέρνηση συνασπισμού σε οποιαδήποτε χώρα της ΕΕ θα τρέξουν αμέσως κάνοντας δέκα πολιτικές κωλοτούμπες;

Οι αριστεροί μπορεί να απογοητεύτηκαν, αλλά ακριβώς επειδή το κυβερνητικό πρόγραμμα τουΣΥΡΙΖΑ είναι πλήρως εντός συστήματος ο Σαμαράς και ο Βενιζέλος έχασαν τον ύπνο τους. Καταλαβαίνουν ότι ένα τέτοιο πρόγραμμα δεν συναντά κατά κανένα τρόπο τη σφοδρή αντίστασηεπιχειρηματικού και οικονομικού εν γένει κατεστημένου. Δεν συγκρούεται με τα συμφέροντα τους σε ζητήματα αρχής. Αυτό σημαίνει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ γίνεται πιο αποδεκτός από την ελίτ της ελληνικής αστικής τάξης, άρα οι δικές τους καρέκλες τρίζουν περισσότερο! Για να τις σώσουν και να παραμείνουν στην εξουσία, βγήκαν και οι δύο τους στο κουρμπέτι την εβδομάδα που πέρασε. ΟΣαμαράς προσπάθησε να τρομοκρατήσει τον κοσμάκη. Αν βγει ο Τσίπρας πρωθυπουργός, διακήρυξε με περισπούδαστο ύφος και κύρος, «θα φύγουν τα λεφτά από τις τράπεζες, δεν θα μείνει στις τράπεζες ούτε ένα ευρώ»! Ο Ευάγγ. Βενιζέλος πάλι σκέφτηκε: θα χάσουμε που θα χάσουμε τις εκλογές, οπότε το ζήτημα είναι να μην επιτρέψουμε τουλάχιστον στο ΣΥΡΙΖΑ να σχηματίσει κυβέρνηση. Πώς να το κάνουμε; Είναι απλούστατο – να μην του δώσουμε τις 50 έδρεςπου παίρνει μπόνους το πρώτο κόμμα! Το τραγελαφικό είναι ότι αν οι 50 έδρες μοιραστούν όντως αναλογικά στα κοινοβουλευτικά κόμματα και δεν βρουν κανένα κόλπο να τις πάρει η ΝΔ, που θα έρθει σίγουρα δεύτερη, πίσω από τον ΣΥΡΙΖΑ, τότε η κατάργηση του μπόνους των 50 εδρών που προτείνει ο Βενιζέλος θα υπερψηφιστεί σαρωτικά από την παρούσα βουλή!

Τόσο σαρωτικά, που θα υπερβεί τις 200 ψήφους βουλευτών και θα ισχύσει από τις αμέσως επόμενες εκλογές! Θα τον υπερψηφίσουν όλα τα κόμματα και ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να κάνει τίποτε για να τη σταματήσει, δεδομένου ότι έχει μόνο 75 βουλευτές. Μοναδική του ελπίδα, να προβάλει βέτο στη διεξαγωγή των εκλογών με απλή αναλογική η… οικονομική ολιγαρχία! Θα έχει μεγάλο ενδιαφέρον να δούμε τι θα γίνει.

*Δημοσιεύθηκε στο «Πριν» της Κυριακής 21 Σεπτεμβρίου