Κυριακή 7 Σεπτεμβρίου 2014

Αυτή η κοινωνία μήπως πρέπει να αλλάξει ;



Αυτή η κοινωνία μήπως πρέπει να αλλάξει ;
Είναι φανερό εδώ και καιρό ότι πλέον Ελλάδα δεν υφίσταται. Όχι «η Ελλάδα», αλλά «Ελλάδα». Δεν τίθεται θέμα χώρας. Το περίγραμμα στον χάρτη παραμένει όπως θα παρέμενε το σχήμα ενός νησιού ακόμη κι αφού θα είχε βυθιστεί από ένα σεισμό. Μέχρι ν’ αλλάξουν οι χάρτες το νησί θα υφίσταται στο χαρτί, όπως υφίσταται και η Ελλάδα.
Η Ελλάδα ως κάτι λειτουργικό έχει τελειώσει. Δεν υφίσταται. Πέθανε. Απομείναμε απλώς κάποιοι κάτοικοι της περιοχής. Κάποιοι από εμάς απλώς φτωχαίνουμε και μετράμε τις μέρες αδιάφορα έχοντας θάψει όνειρα κι ελπίδες. Κάποιοι άλλοι από εμάς έγιναν Εφιάλτες και ταΐζονται παρασιτικά από το κακό που μας βρήκε. Και κάποιοι άλλοι είναι το Κακό που επιβλήθηκε δίχως καν να δώσει μάχη, δίχως καν να έχει έστω και μία ελάχιστη απώλεια.
Ό,τι εξωφρενικό κι αν συμβαίνει δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα. Οι νεκροί δεν έχουν προβλήματα.Τα πτώματα δεν έχουν συνείδηση.
Εμείς επιλέξαμε να υποκρινόμαστε τους ζωντανούς. Δικαίωμά μας. Κανείς δε μπορεί να μας στερήσει το δικαίωμα στην ξεφτίλα και την αναξιοπρέπεια. Αν παραδεχόμασταν την ανυπαρξία μας, τότε ίσως να μας άξιζε και μια συμπάθεια. Οι πιο ευσυγκίνητοι παρατηρητές μας ίσως να μας χάριζαν και κάποιο δάκρυ. Τώρα, το μόνο που μας αξίζει είναι σκουλήκια και Εφιάλτες. Μας αξίζουν αυτά τα θλιβερά ζωύφια που μας ειρωνεύονται στα social media. Που γράφουν πόσο όμορφη είναι η ζωή με τα λίγα. Που γράφουν πόσο ευγνώμονες πρέπει να είμαστε σε αυτούς που μας έριξαν στους φούρνους της εξαθλίωσης έτσι ώστε να καθαρθούμε από την πλεονεξία του παρελθόντος μας, όπου ως πλεονεξία θεωρούν το δικαίωμα σε μία αξιοπρεπή καθημερινότητα.
Γελάνε μαζί μας αυτά τα τρολ που διοικούν τα σύγχρονα Άουσβιτς. Γελάνε μαζί μας οι πιο υποκριτικοί εκπρόσωποι του νέου φανατικού προτεσταντισμού που αναγνωρίζει ως θεά του τη Μέρκελ. Γελάνε αυτοί που σε μία κανονική ζωή θα ήταν οι άνθρωποι της σφαλιάρας, οι τρελοί του χωριού, αυτούς που δε θα τους εμπιστευόσουν ούτε για να τους στείλεις να σου αγοράσουν τσιγάρα.
Όμως αυτή η ζωή δεν είναι κανονική. Ούτε εμείς είμαστε κανονικοί. Γι’ αυτό ο Καρατζαφέρης μπορεί ακόμη να γίνεται είδηση, γι’ αυτό επαναστατούμε διαδικτυακά μάλλον οργανώνοντας τον ξεσηκωμό για μία επόμενη γενιά που τουλάχιστον θα ντρέπεται να δηλώνει ζωντανή παρακολουθώντας  ατάραχη ρο ξεπεσμό .
 Όταν οι εργαζόμενοι της ΔΕΗ απεργούσαν και γινόταν καμιά δίωρη διακοπή ρεύματος, οι κυβερνήσεις με τα ΜΜΕ ούρλιαζαν για την απανθρωπιά των απεργών απέναντι στο κοινωνικό σύνολο και το κοινωνικό σύνολο ούρλιαζε για το πεπόνι του που δε θα κρύωνε στο ψυγείο. Τώρα που η κυβέρνηση δολοφονεί «ευάλωτους» προπονώντας μας για την ιδιωτική αντίληψη περί παροχής ρεύματος, η κοινωνία δροσίζεται χαλαρά με το κρύο πεπόνι της.
Όταν οι διαπλεκόμενοι δήμαρχοι ανά την επικράτεια χάριζαν τις αμμουδιές του τόπου τους στους κουμπάρους τους για να στήσουν μπιτσόμπαρα πάνω στο κύμα, η κοινωνία με περηφάνια τα γέμιζε συμμετέχοντας στην ατελείωτη πασαρέλα αποτρίχωσης και γράμμωσης. Τώρα που οι παραλίες θα πουληθούν στα μεγαλοσυμφέροντα κάποιοι ελπίζουν ότι αυτή η κοινωνία θα αντιδράσει. Γιατί να αντιδράσει; Και τώρα 10 ευρώ πληρώνει ή να υποστεί μια μεγαλη ταλαιπωρία ανάμεσα σε αυθαίρετα ,για να πατήσει άμμο και αύριο με τις παραλίες μας  ιδιωτικοποιημένες 10 ευρώ θα πληρώνει. Ευάλωτοι στη.. μαλθακότητα  Εδώ και καιρό.
Όταν αποκαλύπτεται ότι αυτή «η κοινωνία που στενάζει» ακούμπησε το 2013 σε ΟΠΑΠ, Καζίνο, Κρατικά Λαχεία και ιπποδρομίες 5,49 δισ. ευρώ και άλλα τόσα σε παράνομο τζόγο, γιατί να τη νοιάξει αν δίπλα της κάποιος ψοφάει από την πείνα; Γιατί να τη νοιάξει αν «το φαινόμενο του παράνομου τζόγου θα παταχθεί μέσω των νόμιμων παιχνιδομηχανών που θα εγκαταστήσει εντός του 2014 ο ΟΠΑΠ», τουτέστιν ο ευσυγκίνητος Μελισσανίδης; Αυτή η κοινωνία βάφτισε ελπίδα τον τζόγο και τζογάρει της νυχθημερόν, σιγά μην τη νοιάξει ποιος θα τον κερδίσει.
Αυτή η κοινωνία που δηλώνει ενοχλημένη από τις φωτογραφίες των διαμελισμένων μωρών στην Παλαιστίνη και τα εγκλήματα των τζιχαντστών  – ενώ ηδονίζεται βλέποντας φωτογραφίες κάποιου σελέμπριτυ– και ποστάρει στο facebook την αγανάκτησή της επειδή οι νεκροί χαλάνε την ανεμελιά του καλοκαιριού και την αισθητική του γαλάζιου Ιόνιου, από πού κι ως πού να παλέψει για τον ζητιάνο, τον νηστικό, αυτόν που ψάχνει στα σκουπίδια;
Αυτή η κοινωνία που αντί να ονειρεύεται δικαιοσύνη ονειρεύεται να πάρει πίσω τις πινακίδες του τζιπ που παρέδωσε, αυτή η κοινωνία που αντί να παλεύει για ισονομία παλεύει να βρει άκρη στη λαμογιά για να χορτάσει τον εαυτό του , αυτή η κοινωνία που αντί να παλεύει για να μην υπάρχει δυστυχία δηλώνει ότι αποφάσισε να μη δίνει σημασία σε «δυσάρεστα νέα» και βρήκε την ησυχία της.
Αυτή η κοινωνία μήπως πρέπει να αλλάξει ;
Ναι !

Μα, μήπως πρέπει να αλλάξουμε πρώτα εμείς ;

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου